Jego styl filmowy wywodził się z neorealizmu, a wpływ na całą twórczość miała głęboka wiara i nauczanie Kościoła katolickiego oraz przywiązanie do tematyki społecznej. Mocno zarysował ją w swojej pierwszej fabule „Czas się zatrzymał” z 1958 roku – portrecie studenta, który podejmuje pracę nocnego stróża.

Informując o śmierci Olmiego, włoskie media przypominają, że był on piewcą zwykłych ludzi i małych spraw. Takie jest „Drzewo na saboty”, rozgrywająca się na wsi bajkowa opowieść, w której występują amatorzy mówiący w dialekcie z jego rodzinnych stron, Bergamo.

Drugim znanym filmem Olmiego jest „Legenda o świętym pijaku”, za którą w 1978 roku dostał Złotego Lwa na festiwalu w Wenecji. W 1965 roku nakręcił film biograficzny o papieżu Janie XXIII – „I przyszedł człowiek”.

Jednym z najważniejszych religijnych filmów Olmiego jest też pochodzący z 1994 roku „Genezis – od stworzenia do potopu”. W 2008 roku reżyser otrzymał w Wenecji Złotego Lwa za całokształt twórczości. Jego ostatni film to wojenny dramat „Powrócą trawniki”, nakręcony w 2014 roku w związku ze stuleciem wybuchu I wojny światowej.

Żegnający Olmiego przedstawiciele włoskiego świata kultury nazywają go „gigantem kina” i „mistrzem człowieczeństwa” i przypominają, że jego twórczość przesycona była głębokim chrześcijańskim humanizmem.

źródło: PAP