Paradokumentalna satyra ukazująca Polskę czasów gomułkowskiej małej stabilizacji. Nieprawomyślny film skierowany został do wąskiego rozpowszechnienia w DKF - ach i Kinach Studyjnych.

Ówcześni krytycy pisali: K. Mętrak "Rejs jest filmem o zbiorowej schizofrenii: obrazuje rozdźwięk między tym, co myślimy o sobie, a tym jacy jesteśmy. Ukazuje nicość stereotypów, w które sami się wikłamy..", R. Marszałek "Ten film, wykrzywiający się do nas naszymi własnymi grymasami, jest lustrem bardzo niebezpiecznym, dlatego mamy ochotę je stłuc." Siła filmu tkwi w krytyce wszelkiego zniewolenia, wrażeniu spontaniczności rozgrywających się przed kamerą wydarzeń, udziale niepowtarzalnych osobowości: Tyma, Himilsbacha czy Maklakiewicza.

Na pokład statku wycieczkowego płynącego Wisłą dostaje się pasażer bez biletu. Kapitan przez pomyłkę bierze go za nowego instruktora kulturalno - oświatowego. Zaskoczony i przestraszony gapowicz usiłuje grać narzuconą mu rolę. Odwołuje się do stereotypowych zachowań. Organizuje zebranie i wybory rady rejsu. Zdobywa sojuszników wsród ludzi, w których drzemią instynkty organizatorskie i wodzowskie. Pasażerowie postanawiają uczcić święto kapitana organizując na zakończenie rejsu bal z własnymi występami artystycznymi. Rzekomy instruktor rozpościera nad wszystkimi uczestnikami rejsu wszechwładne panowanie, popierany przez wiernych sojuszników z rady turnusu. Cały statek zaczyna ogarniać szał przymusowej zabawy.