Ekstrawertyk, introwertyk, neurotyk. Kim jesteś w miejscu pracy?

Wszystko zaczęło się od filozofów greckich – Hipokratesa i Galena, którzy wysnuli wniosek, że ludzi można podzielić wedle dominacji płynów w ich organizmie. Dziś nazwalibyśmy je hormonami, natomiast wtedy funkcjonowały m.in. jako flegma lub żółć. Zgodnie z tym mamy więc choleryka, flegmatyka, sangwinika i melancholika – a nazwy te na stałe weszły do języka potocznego, by opisać… no właśnie co? Najogólniej rzecz ujmując, temperament to nasza emocjonalna natura, czyli dominujący humor, którym odpowiadamy na to, co dzieje się wokół nas. Może być gwałtowny jak u choleryków lub radosny jak u sangwiników. Czy jednak temperament to to samo co osobowość?

Nie zgadza się z tym światowej sławy badacz temperamentu prof. Jan Strelau, który o temperamencie mówi jako o „budulcu” osobowości. To, jak temperament reaguje ze środowiskiem, sprawia, że zaczynamy zachowywać się w powtarzalny sposób w podobnych sytuacjach. Tym samym, a wskazują na to badania, cechy temperamentu są względnie stałe, natomiast inaczej ujawniają się w zachowaniu, zarówno gdy jesteśmy młodsi bądź starsi, jak również gdy jesteśmy w domu czy w pracy.

Chociaż istnieje wiele teorii temperamentu, współcześnie mają one wspólny mianownik, jakim jest wyróżnienie ekstrawertyków, introwertyków i neurotyków.

Ekstrawertycy to osoby aktywne, rozmowne, które dobrze odnajdują się w towarzystwie. Czerpią energię ze spotkań z innymi i często postrzegane są jako optymistyczne. Wyróżnia je również otwartość na nowe doświadczenia i impulsywność w działaniu.

Introwertycy to z kolei osoby, które pochłania ich świat wewnętrzny. Są uważni i często odbierani jako nieśmiali ze względu na to, że nie lubią brylować w towarzystwie. Wyróżnia ich również analityczność i umiejętność pracy w skupieniu.

Dla neurotyków emocje mają duże znaczenie. Doświadczają ich oni intensywnie i długo, wobec czego mogą mieć tendencje do zamartwiania się i popadania w przygnębienie. Wyróżnia ich ostrożność w myśleniu i działaniu.

Nie jest tajemnicą, że działy HR poszukują kandydatów z cechami temperamentu dopasowanymi do danego stanowiska. Tym samym na stanowiska kierownicze chętniej zatrudniani są ekstrawertycy, natomiast introwertycy i neurotycy lepiej odnajdą się na stanowiskach wymagających wytrwałości i umiejętności analitycznych. Co jednak zrobić, kiedy marzymy o pracy, która niekoniecznie odpowiada naszemu temperamentowi? Czy można, będąc np. introwertykiem, świetnie odnaleźć się na stanowisku przywódczym?

Odpowiedź brzmi: zdecydowanie tak. Należy jednak wziąć pod uwagę, że taki sposób funkcjonowania będzie dla nas dużo bardziej wyczerpujący. Swoją wytrzymałość i odporność można oczywiście ćwiczyć. Skuteczna okazuje się ekspozycja – im częściej doświadczamy sytuacji społecznych, w których możemy potrenować swoje reakcje i doświadczyć ich efektów, tym łatwiej będzie zabierać nam głos na spotkaniach czy podejmować decyzje.

Warto też zainwestować w lepsze poznanie swoich mocnych i słabych stron. Pomocne okazuje się hobby, nawet zmiana zwyczajowego sposobu dojazdu do pracy może być dla nas stymulująca. Wreszcie, warto pielęgnować w sobie kreatywność, nie tylko poprzez tworzenie sztuki, ale także poprzez próbowanie nowych rozwiązań dla problemów, które napotykamy na swojej drodze.

Jeżeli jednak czujemy, że choć bardzo zależy nam na danym stanowisku, to nie umiemy się na nim odnaleźć, warto skorzystać z konsultacji z psychologiem, by wspólnie przyjrzeć się źródłom problemu.