Przerażający kosmici i prawdziwe bestie. Czarne charaktery popkultury

Bez łotrów trudno wyobrazić sobie angażującą fabułę w produkcjach fantasy, mrocznych dystopiach, horrorach czy filmach o superbohaterach. Dobrze rozpisany antagonista nie tylko ubarwia samego bohatera, ale również poskazuje mu ukryte zasady rządzące otaczającą go rzeczywistością. Wskazuje mu drogę rozwoju, jaką powinien kroczyć, aby uratować świat i bliskich mu ludzi. Jego historia może stanowić także wartościową lekcję dla nas – odbiorców popkultury – jak należy postępować, aby w trakcie swojego życia nie zboczyć na mroczną ścieżkę nieprawości.

Nemezis Batmana. O jego genezie nie wiadomo niczego konkretnego. Nie znamy jego pochodzenia ani powodów, dla których czyni zło. Na przestrzeni dekad przeobrażał się równie często co Mroczny Rycerz z Gotham – od elegancko ubranego mordercy po błazna, który następnie przemienia się w gangstera. Ostatnimi czasy jako sługa chaosu zaprowadza anarchię dla samej możliwości jej zaprowadzenia. Potwierdza przy tym swój pokręcony punkt widzenia – życie jest żartem, bo nie ma sensu. A skoro nie ma wyraźnego powodu egzystencji, to wszystko wolno, a zwłaszcza zadawać cierpienie. Nieobce mu są narcystyczne zachowania.

W filmie „Joker” Todda Phillipsa postać psychopatycznego zabójcy jest przedstawiona jako ofiara systemu, w którym nie funkcjonuje państwo opiekuńcze. W tym sensie stanowi przestrogę przed obcinaniem funduszy wspierających opiekę psychologiczną i psychiatryczną.

Odpowiednik szekspirowskiego Otella w popkulturze. Wiele wskazywało na to, że Anakin Skywalker będzie najlepszym z zakonu Jedi, strażników z odległej galaktyki. Wszystkim imponowało to, jak sprawnie przeszedł drogę z ubóstwa do kluczowej postaci w intergalaktycznej Republice, stanowiącej pomost pomiędzy rycerzami z mieczami świetlnymi i urzędnikami państwowymi.

Jego pycha i arogancja wynikające z odnoszenia kolejnych sukcesów sprawiają, że staje się ślepy na manipulacje, jakich dopuszcza się Imperator Palpatine podczas ustanawiania totalitarnego imperium. Popełniając w jego imieniu haniebne czyny, sądzi, że robi to w imieniu wyższego dobra. Płaci za to ogromną cenę, oszpecając swoje ciało i umysł. Jako lord Vader jest destrukcyjną siłą, której nic nie może powstrzymać. Wraz z poznaniem swego syna, Luke’a, pojawia się przed nim możliwość zadośćuczynienia grzechom przeszłości.

Gdy myślimy „psychopata”, wyobrażamy sobie zazwyczaj potwora w ludzkiej skórze. Zwierzę niezdolne kontrolować swoich instynktów. Najgorsze w tym wszystkim jest jednak to, że osoby o profilu psychopatycznym zazwyczaj skrywają się w umysłach szanowanych osobistości – lekarzy, pracowników naukowych, szefów korporacji. Nie inaczej jest z Hannibalem Lecterem. To wykształcony, obyty psychiatra dżentelmen, potrafiący różnymi technikami wywierania wpływu omotać swoje ofiary. Trudno go jakkolwiek przechytrzyć, gdyż sprawia wrażenie kogoś, kto przewiduje rozwój wydarzeń kilka kroków wprzód. Trudno także oprzeć się jego charyzmie. Jest postacią nieprzeniknioną, równie przerażającą, co intrygującą.

Maszyna do zabijania, kierowana pierwotną wolą życia i przetrwania. Odraza będąca wynikiem chciwej zabawy naukowców i błyskotliwych osobistości w Boga. Postać ksenomorfa – tak nazywa się potocznie stwora – wymyślił szwajcarski malarz Hans Rudolf Giger dla reżysera Ridleya Scotta. To jeden z najohydniejszych potworów kina grozy i gier interaktywnych. Utożsamiany jest z lękiem absolutnym i trwogą przed nieuniknioną śmiercią. Jego obecność manifestuje strach przed nieznanym, który możemy oswoić i przepracować poprzez oglądanie horrorów. Nie bez przyczyny bowiem wielu krytyków i znawców tematu uznaje kino grozy za seanse terapeutyczne.