Historia organizowania balu debiutantów sięga początków ubiegłego stulecia. Pierwszy bal odbył się ponad 100 lat temu w Wiedniu. Słynne wiedeńskie imprezy przeniosły się także na paryskie salony i od razu wzbudziły nie mniejsze zainteresowanie tamtejszej śmietanki towarzyskiej. Polscy debiutanci po raz pierwszy zaprezentowali się na parkiecie w 1998 roku w Krakowie. Kolejne bale organizowane w Polsce uświetniała swoją obecnością młoda polska arystokracja, dzieci z rodzin o bogatych tradycjach naukowych, artystycznych i społecznych. Na balu obowiązują fraki dla młodzieńców i długie, białe suknie oraz białe rękawiczki powyżej łokcia dla żeńskiej połowy. Warszawski Bal Debiutantów 2006 stał się dla autorki dokumentu, Ewy Świecińskiej, pretekstem do ukazania młodej polskiej arystokracji, która, świadoma swoich szlacheckich, ziemiańskich korzeni, dumna ze swojej polskości, chce wrócić do kraju i właśnie z Polską związać swoją przyszłość - tu rozpocząć dorosłe życie, założyć rodziny, wychowywać dzieci według starych tradycji i zasad przyjętych w ich środowisku, wpajać im określone wartości. Dla "debiutantów" to bardzo ważny moment symbolicznego wejścia w dorosłe życie. Mają tu okazję poznać swoich rówieśników rozsianych po całym świecie; z okazji balu spotykają się bowiem młodzi ludzie z Wielkiej Brytanii, Włoch, Stanów Zjednoczonych, Kanady. Nawiązują się między nimi długotrwałe znajomości i przyjaźnie. Bohaterowie "Balu" to 60 - osobowa grupa, która przez dwa tygodnie w pocie czoła przygotowuje się do wielkiego występu pod okiem bardzo surowego, ale życzliwego im choreografa Jacka Tomasika. Wspiera ich i pomaga przetrwać trudne chwile Jolanta Mycielska, przewodnicząca Komitetu Organizacyjnego (Ball Committee President). Dokument Ewy Świecińskiej opowiada o próbie odtworzenia polskiej elity, wcześniej przetrzebionej przez wojnę, Katyń, powstanie warszawskie, a potem przez ponad 50 lat komunizmu. Polacy stali się społeczeństwem egalitarnym z elitą stworzoną przez KC PZPR. Teraz po latach dzieci emigrantów ze szlachty i arystokracji polskiej, z rodzin inteligenckich wracają do Polski, by spotkać się na ojczystej ziemi. W filmie młodzi ludzie opowiadają, dlaczego po latach emigracji, nawet słabo mówiąc po polsku, chcą wracać do starej Ojczyzny, na jakich zasadach chcą budować swoje życie, kto jest ich największym autorytetem. Z filmowych zwierzeń przed kamerą wyłania się zupełnie inny obraz polskiej młodzieży, która nie chce uciekać z kraju za chlebem, a wręcz przeciwnie - pragnie budować Polskę, tu pracować i żyć. Są wielkimi patriotami, szanują swoich przodków, rodziców. Znacznie odbiegają od obrazu młodych Polaków, dla których liczą się jedynie: kariera, pieniądze, sukces. Wyczerpująca nauka tańca, wielogodzinne treningi stają się metaforą wielu prób życiowych i ciężkiej pracy, jaką w dorosłym życiu trzeba okupić każdy sukces.