Wybucha I wojna światowa. Daisy von Teuss podejmuje pracę sanitariuszki w pruskim szpitalu. Księżna odwiedza swoje dzieci - spotkanie z Conradem i Bolkiem przerywa brutalnie najstarszy syn Franzel, który przywdział mundur i nazywa matkę szpiegiem angielskim. Cesarz Wilhelm II oznajmia, że postanowił mianować syna von Teussów, Franza Friedricha - królem polskim, ze względu na koligacje tego rodu z polskimi Piastami. Franzel protestuje przeciw decyzji monarchy, ale ojciec uśmierza jego bunt. Plany cesarza nie zostaną jednak nigdy spełnione. Sprawy w rodzinie Von Teussów komplikują się: książę odkrywa, że Daissy przechowuje rannego Anglika. Wymusza także na żonie przyznanie się do zdrady małżeńskiej. Franzel słyszy kłótnie rodziców, docierają też do niego wątpliwości ojca, czy przypadkiem jego pierworodny nie jest synem cesarza. Dumny młodzieniec chce popełnić samobójstwo. Wzbogacony na handlu drewnem Heinberg zostaje właściciclem kopalni węgla w Westfalii. Przenosi się tam i każe Franzowi zdobyć odpowiednią wiedzę, by zarządzał w przyszłości kopalniami. Rok 1922. W efekcie trzeciego powstania część Śląska wraca do Polski. Powstańcy chcą zająć pałac von Teussów, ale Hans Heinrich opowiada się za polskością i zostaje w swej posiadłości. Daisy odchodzi, zostają z nim Conrad i Bolko. Conrad przyjaźni się z Jurkiem Zbierskim, synem inżyniera. Ta przyjaźń ma podłoże erotyczne, wiąże się z nieśmiałością Conrada wobec kobiet. Po zwycięskiej walce odbywa się uroczysta masza, w trakcie której Conrad przyjmuje komunię i - ku wściekłości ojca - zostaje katolikiem. W tej sytuacji Hans Heinrich zatrzymuje tylko Bolka, a Conradowi pozwala odjechać z matką.