Autorzy filmu, ukazując losy pojedynczego człowieka, mówią niezwykle wiele o dzisiejszej Białorusi - o kraju zawieszonym pomiędzy Wschodem a Zachodem, istniejącym trochę poza czasem i cywilizacją. To kraj jednocześnie patetyczny i pijany, bezmyślny i zamyślony, po słowiańsku szczery i zakłamany, zdolny do pięknych rzeczy, ale i do świństw. Białoruskie maleńkie Bobr - ni to wieś, ni to miasteczko. Mieszka tu Aleksander Puszkin, miejscowy odmieniec. Nie dość, że jako jedyny w okolicy powiesił na dachu prawdziwą, zakazaną przez władze białoruską flagę, to na dododatek jest artystą. Dlatego nie boi się, tak jak sąsiedzi, mówić prawdy o Białorusianach i reżimowych rządach Aleksandra Łukaszenki. Dla Aleksandra Puszkina, którego nazywają po prostu Sasza, Białoruś to wciąż "kolonia rosyjska". A on, białoruski patriota, manifestuje to w każdy możliwy sposób. Bohater filmu Andrzeja Fidyka ma jednak też drugą, ciemniejszą stronę. Przed laty, jeszcze jako student, Sasza nawiązał romans ze starszą od siebie kobietą, Margeritą. Ich córka Ania urodziła się w 1992 roku. Puszkin ożenił się jednak z inną (mają kilkuletniego syna), a z matką swego pierwszego dziecka latami unikał kontaktu. Porzucona kochanka dziś jest bizneswoman, niezależną i dumną kobietą sukcesu, bardzo jednak zranioną wewnętrznie. Nie może zapomnieć, że Puszkin porzucił ją, kiedy jeszcze była w ciąży. Tylko ona umie teraz zadać Saszy niewygodne pytania. Dlaczego odszedł od niej - bo jest Rosjanką? A może ona i ich dziecko to jego kolejny performance? Dla niej Sasza jest po prostu kłamcą i egocentrykiem.