Pierwowzorem postaci Braciszka jest Sługa Boży, franciszkanin, brat Alojzy Kosiba - kwestarz i jałmużnik żyjący w latach 1855 - 1939, zwany także patronem maluczkich. Brat Alojzy jest kandydatem na ołtarze, ponieważ - jak napisano: "Bóg przez niego ukazuje nadprzyrodzoną wartość czynów codziennych i prostych, które stają się środkami zbawienia i wielkości człowieka". Życie brata Alojzego zostało opisane i wykreowane przez świadków jego świętości, ludzi równie prostych i prostodusznych jak on sam, i to właśnie oni kreślą perspektywę, w jakiej oglądamy ich świętego. Braciszka poznajemy w ostatnich dniach jego życia, kiedy - z właściwą mu dobrotliwością - chce odejść z tego świata. Podejmuje taką decyzję w intencji uratowania życia chorego chłopca. W kolejnych odsłonach Braciszek żegna się z ziemskim życiem i cieszy na spotkanie z wiecznością. Pomiędzy tymi scenami - stacjami, w retrospekcjach poznajemy niezwykłą osobowość Braciszka. Widzimy go jako zakonnika zatopionego w żarliwej modlitwie w ciszy klasztoru oraz kwestarza w kontaktach ze zwykłymi ludźmi. Mikroświat rzeczy i drobnych spraw wprowadza do opowieści wymiar poetycki i swoistą mistykę codzienności. Klasztor, życie klasztorne, jako świat tajemniczy i osobny, zawsze budzący ciekawość, tutaj jawi się bardzo zwyczajnie, zgodnie z ludzką miarą. "Duch św. Franciszka odrodził się w tym klasztorze" - napisał Karol kard. Wojtyła, otwierając proces beatyfikacyjny.