W drugiej części filmowego "Dekalogu" moralny konflikt został zarysowany bardzo wyraziście - i to właśnie stanowi o niezwykłej sile tego obrazu. Stało się tak zarówno za sprawą znakomitego scenariusza, jak i przejmującej gry aktorkiej. Stworzone przez głównych bohaterów kreacje na długo zapadają w pamięć, nie pozwalają pozostać obojętnym wobec postawionej w filmie tezy. Dramatyczny konflikt rozgrywa się pomiędzy dwojgiem ludzi, którzy reprezentują dwa różne światy, sposoby myślenia i systemy wartości. Dzieli ich niemal wszystko - przy czym różnica wieku nie jest najbardziej istotna. Łączy - miejsce zamieszkania - ponure, warszawskie blokowisko. Ordynator szpitala (Aleksander Bardini) jest starszym, samotnym człowiekiem. Wiedzie ustabilizowane życie, wypełnione nieco już wyblakłymi wspomnieniami z młodości. Jego spokojna egzystencja zostanie jednak brutalnie zakłócona. Oto w jego rękach spocznie los nienarodzonego dziecka Doroty (Krystyna Janda), młodej skrzypaczki. Jej mąż jest pacjentem ordynatora, w stanie ciężkim leży w szpitalu. Dorota jest w ciąży z innym mężczyzną. Postanawia, że jeśli jej mąż przeżyje, usunie ciążę. Jeśli umrze, urodzi dziecko i zwiąże się z jego ojcem. Do podjęcia decyzji potrzebna jej jest jednoznaczna lekarska diagnoza. Domaga się prawdy od ordynatora, w którym pragmatyzm Doroty i jej zdolność do chłodnej kalkulacji w najbardziej nawet dramatycznych okolicznościach, wywołują dreszcze. Podobnie jak świadomość, że od jego diagnozy zależy życie dziecka. Lekarz nie zawaha się skłamać, aby je uratować. Dorota nie zawaha się wzywać imienia Boga, aby wymusić na nim przysięgę. Dramat psychologiczny,