Jesienią 1972 roku Leszkiewicz rozpoczyna pracę w szkole podstawowej w Kobylnicy. Jego sposób nauczania już od pierwszej lekcji wyraźnie różni się od miejscowej "normy". Młody nauczyciel stara się nawiązać z dziećmi bliższy kontakt, uczy je przede wszystkim samodzielnego myślenia. Eksperymenty pedagogiczne Leszkiewicza budzą początkowo nieufność, a wkrótce niechęć reszty nauczycieli. Pewnym wyjątkiem jest jedynie polonistka. Młody zapaleniec nie zadowala się wyłącznie nauczaniem. Prowadzi też bibliotekę i miejscowy dom kultury. Jednak wszelkie próby zmian w życiu wsi kończą się niepowodzeniem. Sprawnie przebiega jedynie organizacja drużyny siatkówki. Jest to w dużej mierze zasługa miejscowego chłopaka - Kuli. Tymczasem w szkole odbywa się wizytacja. Wbrew oczekiwaniom metody pracy Leszkiewicza zostają ocenione pozytywnie. Mimo to dyrektor szkoły, dzięki prywatnym koneksjom sprawia, że angaż młodego nauczyciela nie zostaje przedłużony. Dzieci przyjmują tę wieść ze szczerym żalem, grono nauczycielskie oddycha z ulgą.