Osadzony w realiach współczesnej Polski film Przemysława Wojcieszka (rocznik 1974), twórcy "Zabij ich wszystkich", "Głośniej od bomb", "Made in Poland", "W dół kolorowym wzgórzem". Głównymi bohaterami kolejnego dzieła reżysera amatora są i tym razem młodzi ludzie, którzy mają swoje marzenia, tęsknoty, życiowe plany, próbują znaleźć drogę do szczęścia i sukcesu. "Doskonałe popołudnie" to Polska widziana oczami dwóch pokoleń: młodych, szukających sposobu na lepsze życie w tej nowej rzeczywistości oraz rodziców, którzy budowali swoją przyszłość na hasłach "Solidarności". Mikołaj i Ania mieszkają w Gliwicach, gdzie wraz z kolegą, Krzyśkiem, prowadzą niewielkie wydawnictwo. Za kilka dni mają wstąpić w związek małżeński. Przygotowania do ślubu przyćmiewają nieco kłopoty finansowe młodych, którzy bezskutecznie próbują wyjść na prostą. Pilnie poszukują dobrego tekstu do druku, który mógłby postawić ich podupadającą firmę na nogi. W historię młodej pary równolegle wplata się wątek koncentrujący się wokół perypetii zwaśnionych rodziców Mikołaja. Ojciec chłopaka, Andrzej Mielczarek, pochodzi z Wrocławia, był tramwajarzem, za komuny zajmował się głównie konspiracją. Matka, Maria, ambitna dziennikarka z Warszawy, pokochała działacza "Solidarności". Połączyły ich wspólne przekonania i wielka miłość. Najpierw mieszkali we Wrocławiu, potem przenieśli się do stolicy. Zbyt wiele ich jednak dzieliło, związek nie przetrwał kryzysu, Andrzej wrócił do rodzinnego miasta. Po 12 latach od rozstania spotykają się z okazji ślubu ich syna. Andrzej przyjeżdża po byłą żonę do Warszawy, by razem pojechali na wesele. Idą na kawę, ale rozmowa się nie klei, Maria ma do niego żal, mówi o przeszłości z goryczą, nie potrafi zapomnieć o dawnych krzywdach, o samotności i upokorzeniach, jakich doznała, kiedy obrażał jej znajomych. Nie może mu wybaczyć, że zniszczył jej życie. Andrzej nie daje jednak za wygraną, jeszcze raz próbuje nakłonić Marię do wspólnego wyjazdu, a ona w końcu ulega jego namowom. W długiej podróży samochodem zaczynają nareszcie rozmawiać ze sobą szczerze, wyjaśniają wiele rzeczy. Ale znowu dochodzi między nimi do kłótni. Maria dzwoni do swego obecnego partnera, Marka, prosząc żeby przyjechał po nią. Znowu zmienia zdanie, odbiera Markowi klucze od swego mieszkania i zrywa z nim znajomość. Dalszą drogę do Gliwic odbywa pociągiem. Kiedy Maria i Andrzej spotykaja się na ślubie, spróbują jeszcze raz ożywić łączące ich niegdyś silne uczucie. Ani i Mikołajowi przez cały czas towarzyszy Jacek, który kręci o nich film. Początkowo miał zrobić materiał o Andrzeju Mielczarku, działaczu "Solidarności" i tamtych burzliwych dniach, ale bohater dokumentu szybko się zniechęcił. W zamian kamera podpatruje więc przygotowania do ślubu, rejestruje rozmowy z młodymi, którzy mówią o radościach, marzeniach, o problemach i trudnościach na rynku wydawniczym. Próbują odpowiedzieć na pytania: czy da się żyć w polskiej, szarej rzeczywistości, jakie perspektywy na lepszą przyszłość mają młodzi Polacy? W filmie na uwagę zasługują też z pewnością rodzice panny młodej, Barbara i Henryk. On - właściciel dobrze prosperującej masarni, ona - oddana mężowi gospodyni domowa. Młodzi proszą ich o pomoc finansową, ale ojciec już zamówił dla nich w prezencie ślubnym luksusowe auto. Mikołaj wolałby jednak zainwestować w książki, a Henryk bardzo sceptycznie podchodzi do branży wydawniczej. Ostatecznie obiecuje młodym gotówkę.