Andrzej Brycht (1935 - 1998) przed śmiercią wykasował z komputera wszystkie pliki, aby nie pozostawić po sobie nic, co mogliby oceniać krytycy jego twórczości. Przedziwna zmiana jego zachowania zaskakuje dlatego, że przez całe życie pisarz zabiegał o popularność. Zanim cokolwiek uda mu się opublikować walczy (ze zmiennym szczęściem) o byt. Andrzej Brycht po opublikowaniu książki "Suche trawy" kursuje między Łodzią a Warszawą, odbywając równocześnie sporo spotkań z czytelnikami. Po latach stanie się to jego specjalnością i sporym źródłem dochodów. Debiut niedoszłego żołnierza, górnika i boksera jest na tyle głośny, że Brycht zostaje jednym z pierwszych laureatów Nagrody Fundacji Kościelskich. Gomułka poleca publikować Brychta w wielkich nakładach. Aktor Ryszard Filipski objeżdża kraj z monodramem według reportaży Andrzeja Brychta. W listopadzie 1968 r. w Teatrze Telewizji zostaje pokazana adaptacja "Raportu z Monachium" w reżyserii znanego dokumentalisty Jerzego Ziarnika. Popularność Andrzeja Brychta jest tak wielka, że Polska jest za ciasna dla tak zdolnego i twórczego autora. Śmierć cywilna, którą sobie zafundował była przez lata emigracji źródłem tęsknot do zaistnienia w kraju. Jego krytyk i mimowolny powiernik, Henryk Dasko cytuje w tytule opublikowanego w "GW" artykułu zawołanie: "Jeszcze pokażę wszystkim skurnolom". W kraju ukazują się dwa tomy wspomnień pt.: "Azyl polityczny". Szkoda, że w tej prywatnej wojnie z elitami pisarz posuwa się do szkalowania wszystkich, z którymi nie było mu po drodze. Nic dziwnego, że niebawem odwracają się od niego prawie wszyscy. Rozstający się ze światem Brycht szczerze żałował za grzechy. Jeżeli nie na granitowej płycie, to może przynajmniej w pamięci warto wyryć starożytną maksymę "Non omnis moriar" - chociaż Brycht chciał wykasować cały dorobek życia, swoją dumę, żal i wstyd.