Pani Grażyna po 59 latach odzyskała brata. On nie miał pojęcia, że ma siostrę, a o tym, że istnieje dowiedział się przez przypadek. Przypadek? Ona mieszka w Szczecinie, on w Elblągu. Ona teraz czuje się szczęśliwa, on także. Nie mogą się sobą nacieszyć. Często rozmawiają, widują się, gdy jest to tylko możliwe i próbują nadrobić stracone lata, o ile to jest w ogole możliwe. I...podczas tych rozmów płaczą, ale to nie są łzy rozpaczy, tylko szczęścia. Pani Grażyna o braciszka pytała matkę przez całe lata i zawsze otrzymywała tę samą odpowiedź. Że go sobie wymyśliła, że to był chłopczyk z sąsiedztwa i żeby dała w końcu spokój z tymi pytaniami. Ale nie dawała. Dwanaście, może trzynaście lat temu matka z córką spędzały wielkanocne święta. Grażyna jak zwykle zadawała to samo pytanie. I wtedy matka pękła. Nie miała już siły zaprzeczać, a może uznała, że przyszedł czas na to, by wyjawić prawdę. Rozpłakała się, zaczęła mówić o trudnych czasach, o tym, jak jej było ciężko i wtedy po raz pierwszy w życiu przytuliła się do córki. A potem był 6 grudnia 2014 roku i telefon, który był najważniejszym telefonem w jej życiu. A potem, już wieczorem, gdy brat wrócił do domu, zadzwoniła do niego. Był płacz, wzruszenie, opowiadanie o życiowych historiach. Rozmawiali ze sobą aż do trzeciej w nocy, gdy wyładowała się komórka Grażyny. Od tej rozmowy zmieniło się wszystko.