Rok 1712. Rośnie sława Janosika. Krążą legendy, że narodził się z olbrzymów i jest nieśmiertelny, bo w pasie nosi zaczarowane zioła. Pod dowództwem Janosika zbójnicy dokonują kolejnych napadów. Młody zbójnik Mikołaj chce ożenić się z Zuzką, córką karczmarza. Przychodzi do jej ojca prosić o rękę dziewczyny. Dowiaduje się, że Zuzka wyszła za mąż za rzeźnika w Żylinie. Odwiedza ją tam i daje się złapać. Sędzia Skałka skazuje go w Nidzicy na śmierć przez łamanie kołem. Na prośbę ojca Mikołaja zbójnicy śpieszą kamratowi na pomoc. Przybywają jednak za późno. Mikołaj oddaje ducha w ramionach ojca. Wszyscy zbójnicy biorą udział w jego pogrzebie. Wkrótce sędziego Skałkę dosięga ich zemsta. Zbójnicy napadają na powóz, którym jedzie bezwzględny przedstawiciel prawa. Wymierzają mu baty i wypuszczają w samych gaciach. Dziecko wiedźmy Margrety i Huncagi ciągle płacze. Huncaga, wbrew protestom Margrety, chce ochrzcić chłopca. Kiedy ksiądz dowiaduje się, że ma chrzcić syna wiedźmy Margrety, odmawia posługi. Uważa, że to dziecko szatana. Wkrótce chłopiec umiera. Huncaga z zemsty zabija księdza, który nie chciał ochrzcić jego syna. Wskutek zdrady Huncagi i Pławczyka zbójnicy wpadają w pułapkę. Janosik i Uhorczyk wyrzucają broń i udają muzykantów. Trafiają do zamkowych lochów. Uwalnia ich stamtąd kasztelan, zwolennik Rakoczego.