Filmowa opowieść o Giewoncie, uznawanym za najwyższy szczyt Tatr Zachodnich. Z racji pięknych dolin i hal, które go otaczają Tatrzański Park Narodowy miał ogromne kłopoty z wykupieniem tych terenów. Oryginalna sylwetka tej góry zawsze pobudzała ludzką fantazję. Legenda mówi, że w Giewoncie śpią rycerze, a raz w roku do tajemnych jaskiń wchodzi kowal z Kościelisk, by złotymi podkowami podkuć kopyta rycerskich koni. Blisko 600 metrowe urwisko północnej ściany Giewontu zdobyte zostało w 1906 r. przez Aleksandra Znamięckiego i przewodnika Jana Ciaptaka. W reportażu oglądamy szczyt w jesiennej aurze i słuchamy opowieści przewodnika tatrzańskiego, Jerzego Szubera, który w drodze na górę objaśnia towarzyszącemu mu chłopcu położenie dolin, przełęczy, wędrówkę owiec po turniach i ostrzega przed niebezpieczeństwem nieszczęśliwego wypadku. Pod tym względem Giewont jest absolutnym rekordzistą. Pierwszy wypadek śmiertelny zanotowały kroniki parafialne w 1883 r. Ogromny ruch, jaki panuje na wszystkich 3 szlakach prowadzących na szczyt, zmusił do wykucia w najbardziej niebezpiecznych miejscach 2 szlaków, jednego dla wchodzących, drugiego dla schodzących. Kamera telewizyjna śledzi wędrówkę turystów, pokazuje z bliska metalowy krzyż, który został postawiony w 1901 r. z inicjatywy proboszcza zakopiańskiego, ks. Kazimierza Kaszelewskiego. Oglądamy dokumenty wystawione przez przez krakowską firmę Gorecki i spółka, która wyprodukowała metalowe elementy i dostarczyła je do Zakopanego. Podziwiamy piękne widoki, kołujące wysoko kruki i słuchamy opowieści o licznych, często romantycznych samobójstwach popełnianych w tym niezwykłym miejscu.