Film pokazuje prawdziwy koszt wytworzenia naszych ubrań i odsłania kulisy przemysłu tekstylnego. Z jednej strony to ogromne zyski, a z drugiej skandaliczne warunki pracy wytwórców i niszczący wpływ na środowisko naturalne. To będzie opowieść o ubraniach, które nosimy, o ludziach, którzy je szyją, oraz o tym, jak to wpływa na świat. Opowieść o chciwości i strachu, władzy i biedzie. Ten problem ogarnął już cały świat. Pokazuje, jak bardzo jesteśmy związani z sercami i dłońmi ludzi, którzy szyją nasze ubrania. Spadające od lat ceny odzieży nie oznaczają spadku zysków tekstylnych gigantów, lecz wyłącznie pogorszenie warunków produkcji i większą eksploatację środowiska. Miliony ludzi pracuje w nieludzkich warunkach za 3 dolary dziennie, tysiące giną w wypadkach. Globalizacja oznacza, że produkcję przenosi się tam, gdzie koszty są niskie, zwłaszcza tam, gdzie utrzymuje się niskie płace. W rezultacie ci, którzy są najwyżej w łańcuchu wartości, decydują o miejscu produkcji i mogą je zmienić, gdy jakaś fabryka oznajmi, że już nie może produkować tak tanio. Wtedy można przenieść produkcję do tańszej fabryki. W Bangladeszu dzienny zarobek często nie przekracza dwóch dolarów. W zawalonym budynku szwalni zginęło ponad tysiąc osób. Miesiąc wcześniej w innym zakładzie pożar zabił ponad sto. Na świecie 40 milionów osób pracuje przy produkcji garderoby. W Bangladeszu dla znanych zachodnich marek w pięciu tysiącach zakładów szyje 4 miliony ludzi. 85% to kobiety. Z płacą na poziomie trzech dolarów dziennie należą do najgorzej opłacanych na świecie. Szacuje się, że co szósty robotnik na świecie pracuje w przemyśle mody. Czyni go to najbardziej zależnym od siły roboczej. Każdy obywatel Ameryki wyrzuca w ciągu roku średnio 37 kilogramów ubrań. Ogółem stanowi to 11 milionów ton odpadów tekstylnych. W większości czas rozkładu przekracza 200 lat. Jednocześnie do atmosfery uwalniają się szkodliwe gazy. To przełomowy dokument zachęcający do refleksji nad naszymi postawami konsumenckimi. Czy nadal będziemy szukać szczęścia w konsumpcji? Czy zaakceptujemy system, w którym będziemy się czuli bogaci, resztę świata pozostawiając w biedzie? Czy będziemy przymykać oczy na losy tych, którzy produkują nasze ubrania? A może będzie to punktem zwrotnym, od którego zaczniemy wprowadzać zmiany, pamiętając, że każdej części naszej garderoby dotykały czyjeś ręce? Wobec licznych współczesnych wyzwań i problemów, których nie kontrolujemy, może zacząć od odzieży?