Kiedyś jeden z krytyków porównał wczesną twórczość Agnieszki Holland do zabiegu chirurgicznego. Polegać on miał na otwieraniu świeżych jeszcze ran w celu zbadania postępów chorób toczących polskie społeczeństwo. Alienacja, nietolerancja, polityczne manipulacje i obyczajowa obłuda - oto patologie współczesności, które młoda reżyserka ukazywała ze szczególną ostrością i szczerością. Taką gorzką, bezwzględną diagnozą są także "Niedzielne dzieci". W filmie tym Holland poruszyła problemy związane z adopcją. Utwór, który początkowo miał się koncentrować na kwestiach moralnych, pod wpływem wrażliwości i zmysłu obserwacyjnego reżyserki przerodził się niemal w obyczajowy dokument. Holland bez osłonek ukazała w nim urągającą zdrowemu rozsądkowi organizację "procesu adopcji", chamstwo urzędników, prymitywne warunki życia wielu polskich rodzin. Głównymi bohaterami filmu jest młode małżeństwo. On jest mechanikiem samochodowym, ona sekretarką w szkole. Na ich pożyciu cieniem kładzie się brak potomstwa. Wreszcie decydują się na adopcję. Chcą przeprowadzić to w tajemnicy. Kiedy po wielu perturbacjach udaje im się "odkupić" niemowlę od młodej, niezamężnej matki, okazuje się, że będą mieli własne dziecko. Za "Niedzielne dzieci" Agnieszka Holland otrzymała nagrodę na Festiwalu Filmów i Widowisk Telewizyjnych w Olsztynie w 1976 roku. Rok później Krystynę Wachelko - Zaleską - odtwórczynię głównej roli kobiecej uhonorowano nagrodą na XX Festiwalu Filmów Autorskich w San Remo.