Przybrana córka Władysława Broniewskiego, córka aktorki i pisarki Marii Zarębińskiej. Władysława Broniewskiego poznała w 1938 roku i dalsze koleje jej życia przez dłuższy okres związane były z życiem i spuścizną poety. Była świadkiem wielu burzliwych i tragicznych wydarzeń czasu II wojny światowej, która przerwała krótkotrwałe, małżeńskie szczęście Broniewskiego i Zarębińskiej. Wraz z matką, w ślad za poetą, który nie zdołał dotrzeć do swego pułku, w listopadzie 1939 roku wyjechała do Lwowa i tam przebywała do momentu uwięzienia Broniewskiego przez NKWD. Następnie wróciła do Warszawy, gdzie jej matka, Maria Zarębińska, brała czynny udział w ruchu oporu (AK), za co została uwięziona i wysłana do Auschwitz. Maria Zarębińska pomagała także ukrywać uciekinierów z getta warszawskiego, a wcześniej przewoziła dokumenty kolegom męża, którzy, po wkroczeniu faszystów niemieckich w 1941 roku do Lwowa musieli opuścić to miasto i ukrywać się w Generalnej Guberni. Maria Broniewska towarzyszyła matce wielokrotnie, narażając swoje życie, potem po jej uwięzieniu, jako kilkunastoletnia dziewczynka podzieliła los wielu mieszkańców Warszawy, którzy zmuszeni byli do opuszczenia miasta. O przeżyciach matki i ojca dowiedziała się dopiero po wyzwoleniu w 1945 roku. W tym czasie oboje powrócili do kraju; Broniewski z Londynu, a Maria z niemieckiego obozu pracy. Maria Zarębińska opisała swoje przeżycia w "Opowiadaniach oświęcimskich", które pozostały niedokończone. W 1947 roku, po ponad rocznej chorobie, pielęgnowana przez córkę, zmarła w sanatorium w Zurychu.