Dwunasta część głośnego spektaklu według scenariusza Adama Hanuszkiewicza i w jego reżyserii. Jedyne tego typu przedsięwzięcie w historii Teatru TV. Mickiewiczowski "Pan Tadeusz" rozpisany na głosy, mówiony przed kamerą. W plebiscycie telewidzów został uznany za największe wydarzenie teatralne roku 1970. Krytycy podkreślali, że Hanuszkiewicz wybrał najprostszą drogę do widza. Swój spektakl oparł na słowie, które buduje dramaturgię, i na aktorze, na zbliżeniach twarzy, zrezygnował z teatralnej widowiskowości, aranżowania sytuacji, nawet z tradycyjnej scenografii (tło stanowiły namalowane plansze). Zachował autorski podział na księgi, z których każda stanowi zamkniętą całość dramaturgiczną, jakby gotowe widowisko. Do każdej roli wybrał aktora możliwie najlepiej uosabiającego cechy bohatera, o zbliżonych warunkach psychofizycznych, co wywoływało u widzów wrażenie, że odtwórcy identyfikują się z kreowanymi przez siebie osobami dramatu. Aktorzy nie grali jak w teatrze, mówili tekst poematu, a przecież nie była to czytanka, tylko spektakl pełen wyrazistych postaci. Widowisko barwne, żywe i stricte telewizyjne. (https: //teatrtv.vod.tvp.pl/595329/pan - tadeusz)