Rodziny Katyńskie z całej Polski 10 kwietnia 2010 roku wybrały się pociągiem specjalnym w podróż do Smoleńska, aby w 70. rocznicę mordu w lesie katyńskim oddać hołd swoim krewnym. Zarejestrowane rozmowy toczące się w pociągu są pełne ulotnych wspomnień dorosłych osób, których dzieciństwo było naznaczone atmosferą ukrywania prawdy, o której nie można było przez wiele lat mówić. Podróżujące do Katynia rodziny odnajdowały w rozmowach atmosferę, w jakiej dorastali. Jechali, aby uczcić pamięć swoich bliskich i w ten symboliczny sposób zamknąć bolesną ranę w historii swych rodzin. Niestety, zamiast oczyszczającego katharsis, rodziny te zostały dotknięte kolejną tragedią. Dramat, jaki się wydarzył w Smoleńsku zniweczył te nadzieje i spowodował, że powstały nowe rany, które są największym dramatem współczesnej Polski. W filmie reżyser zawarł także pierwsze spontaniczne wypowiedzi, jakie zostały zarejestrowane w pociągu w drodze powrotnej do Polski. Ci sami ludzie, którzy z takimi nadziejami jechali do Katynia, teraz wracali ze Smoleńska. Wszystkie zmienione tym faktem emocje znalazły wyraz w zupełnie odmiennie wyrażanych myślach i poglądach. Powstał w ten sposób interesujący dialog i pogłębiona refleksja miejscami mająca wręcz charakter spierania się z Bogiem, dotycząca przyczyn i skutków tej tragedii wyrażanych przez podróżnych, którzy odcięci od jakichkolwiek informacji z zewnątrz wyrażają tylko i wyłącznie własne opinie. Film Józefa Szymury, przedstawiciela Rodziny Katyńskiej z Tarnowskich Gór, opisuje tę dramatyczną podróż, w którą wybrał się razem z synem Cyrylem, aby przekazać mu pamięć o zamordowanym wujku, poruczniku Konradzie Wolnicy. Film ten jest nie tylko zapisem podróży, lecz próbą odnalezienia bardziej ponadczasowego i metafizycznego wymiaru tragedii, do której doszło 10 kwietnia 2010 roku w Smoleńsku.