Film opowiada o prawdziwym epizodzie wojny wietnamskiej opisanym w 1969 r. przez Daniela Langa w magazynie The New Yorker. Ukazując grozę wojny, jej okrucieństwo i demoralizujący wpływ na ludzkie charaktery, reżyser Brian DePalma starał się w miarę wiernie odtworzyć wydarzenia, choć nie uniknął przy tym filmowych chwytów rodem z thrillera czy horroru. Zasadniczo zmienił jednak zakończenie historii na krzepiący moralnie triumf sprawiedliwości. W roku 1974 młody mężczyzna nazwiskiem Eriksson zauważa w metrze w San Francisco ładną Wietnamkę. Wydaje się wyraźnie wstrząśnięty jej widokiem. Dziewczyna bardzo mu przypomina kogoś, z kim los zetknął go kilka lat wcześniej i wydarzenia, których nie potrafi wymazać z pamięci. Wraca myślami do tamtych dramatycznych chwil. Pod koniec lat 60. Eriksson, szczęśliwy mąż i ojciec kilkuletniej córeczki, zgłasza się na ochotnika do wojska i zostaje wysłany do Wietnamu. Trafia do oddziału Tony'ego Meserve'a, pewnego siebie, cynicznego sierżanta. Podczas jednej z akcji Meserve ratuje Erikssonowi życie, gdy ten wpada do podziemnego tunelu wydrążonego przez partyzantów Vietcongu. Następnego dnia jednak oddział traci jednego z ludzi - sympatycznego, czarnoskórego sierżanta Browna. Gdy wracają do bazy, Meserve i jego podwładni z wściekłością dowiadują się, że wstrzymano im przepustki do miasta i nie mogą odwiedzić miejscowego burdelu. Podczas wyprawy na nieodległe wzgórze postanawiają powetować sobie stracony wieczór. Przed świtem wstępują po drodze do wioski i zabierają stamtąd młodziutką Wietnamkę, aby się z nią "zabawić". Eriksson jest wzburzony postępowaniem sierżanta, podobne obiekcje ma też świeżo przydzielony do oddziału szeregowy Diaz. Kiedy w czasie postoju żołnierze zaczynają kolejno gwałcić dziewczynę, Diaz ulega jednak presji kolegów i tylko Eriksson uparcie odmawia udziału w "zabawie". Z rosnącym przerażeniem i bezradnością obserwuje rozwój wypadków. Wróciwszy do obozu, postanawia donieść o wszystkim przełożonym. Zaniepokojeni koledzy próbują go "uciszyć".