Lata 50. XX w. Zabłąkany i zmarznięty wędrowiec trafia w bieszczadzkiej głuszy na zamieszkaną chatę. Gospodarz samotnik nie odmawia pomocy, mimo iż przybysz - najwyraźniej uciekinier z pobliskiego obozu pracy - zachowuje się wyzywająco. Po zmroku zjawiają się niespodziewanie, polujący w tej okolicy, trzej przedstawiciele władzy. Gospodarz każe uciekinierowi udawać śpiącego, a sam przyjmuje gości bimbrem. Z rozmowy z coraz bardziej pijanymi myśliwymi wynika, że samotnik przebywa tu w Bieszczadach niejako "z łaski" władzy - zamiast w więzieniu. Goście w końcu zasypiają, nad ranem zaś zbieg kradnie gospodarzowi strzelbę i ucieka. Zostaje przez niego doścignięty, lecz po dramatycznej rozmowie puszczony - i to ze skradzioną strzelbą. Gospodarz zapłaci za swój czyn najwyższą cenę.