Sztukę pt. "Paradiso" napisał specjalnie dla Teatru TV Andrzej Strzelecki. To barwna podróż muzyczna do przedwojennej Polski, do lat 30. ubiegłego stulecia. Stołeczna elita gości w lokalu kawiarniano - dancingowym wzorowanym na słynnej warszawskiej Adrii, a nad aurą beztroskiej rozrywki unosi się przeczucie katastrofy, ku której zmierza radykalizujący się świat. W tytułowym Paradiso pojawiają się literaci, przemysłowcy, ziemiaństwo, politycy, urzędnicy, aktorzy, a wśród nich przyjaciel właściciela Felicjana Drawicza, Władysław Wierzejski, wypuszczony właśnie z Berezy Kartuskiej. Wierzejski podpisał dokument lojalności, aby wyjść na wolność i zemścić się na wiceministrze spraw wewnętrznych Konstantym Barwińskim, sprawcy wysłania literata do obozu. Równolegle do wątku kryminalnego są prowadzone wątki obyczajowe, których zadaniem jest jak najlepsze oddanie ducha czasu i odzwierciedlenie bardzo skomplikowanej siatki powiązań biznesowych, politycznych oraz uczuciowych gości, którzy pojawiają się w lokalu. Wieczór, w którym poznajemy poszczególnych bohaterów, z pozoru nie wyróżnia się niczym szczególnym, ale w efekcie obfituje w zdarzenia brzemienne dla ich wzajemnych relacji. Muzyczne tło ostatniej piosenki "Jutra może nie być już" podsumowuje stan, w jakim ich zostawiamy. Opowieść o lokalu i jego kilkunastu gościach - mimo iż fikcyjna - odwołuje się do faktów i zdarzeń z tamtych czasów. W autorskim przedstawieniu Andrzeja Strzeleckiego ogromną rolę odgrywają znakomici aktorzy, a także muzyka - szczególnie piosenki, które organizują jego rytm i współdecydują o formie realizacji. Akcja toczy się symultanicznie, a kolejne sceny tworzą swoisty kolaż, opisujący klimat ostatnich lat międzywojnia, nie bez powodu kojarzonych przez twórców z balem na Titanicu.