Irka opowiada doktorowi Blumentalowi o Wiktorze, prosi o radę, co robić. Lubi Jurka, ale Wiktor właśnie się jej oświadczył. Blumental radzi dziewczynie, żeby dobrze się zastanowiła, zanim podejmie ostateczną decyzję. Zenek zarzuca żonie, że o mało nie doprowadziła do upadku gospodarstwa. Stwierdza, że do niczego się nie nadaje, skoro nie potrafi nawet zaopiekować się zwierzętami. Krystyna wpada w złość. Przypomina mężowi, że nie chowała się na wsi i nie wie, jak prowadzić gospodarstwo. Wypomina Zenkowi, że ten oczekuje od niej pracy ponad siły. W końcu oświadcza, że żałuje, iż pomogła mu odzyskać ojcowiznę. Irka spotyka się z Wiktorem, opowiada mu, że przez ostatnie dwa lata dużo się w jej życiu zmieniło. Nie wierzyła w powrót Wiktora, który zapewnia ją, że przyjechał do Tulczyna specjalnie dla niej. Dziewczyna myśli jednak ciągle o Jurku i nie chciałaby go zranić. Krystyna zwierza się bratu ze swoich problemów. Nie ma już sił, aby zajmować się gospodą i jednocześnie pomagać mężowi w gospodarstwie. Proboszcz radzi siostrze, aby spróbowała wyciszyć się wewnętrznie i wstąpiła do kółka różańcowego. Może dzięki modlitwie łatwiej upora się z rzeczywistością.