Francuska reżyserka Marceline Loridan - Ivens przez wiele lat realizowała, wespół ze swoim mężem, wybitnym dokumentalistą Jorisem Ivensem, filmy dokumentalne obrazujące zbrodnie Holocaustu. Po jego śmierci zdecydowała się także nakręcić film fabularny poświęcony tej tematyce. Ta urodzona w Polsce, a dorastająca we Francji była więźniarka obozu koncentracyjnego w Auschwitz - Birkenau, która w 1943 r. w wieku 15 lat trafiła wraz z ojcem do tego piekła na ziemi, oparła scenariusz na własnych przeżyciach z tego okresu. Nie chciała jednak odtwarzać na ekranie dramatycznych wydarzeń obozowych. Ograniczyła się do relacji i wspomnień, pokazała psychiczne rany, które nawet po kilkudziesięciu latach noszą w sobie ofiary hitlerowskich oprawców. Ona sama dopiero po 46 latach odważyła się wrócić do miejsca kaźni. Jej rolę odtwarza na ekranie legenda francuskiego kina, Anouk Aimee, pamiętna bohaterka "Kobiety i mężczyzny" czy "Loli". Partnerują jej aktorzy francuscy oraz polscy, a wśród nich m.in. Zbigniew Zamachowski, Hanna Mikuć, Paweł Burczyk. Po 50 latach spędzonych w Nowym Jorku Myriam Rosenfeld, dobrze sytuowana i mimo podeszłego wieku wciąż jeszcze piękna kobieta, jest już na emeryturze. Przyjeżdża do Paryża na doroczny zjazd Stowarzyszenia Byłych Więźniów Auschwitz. Spotyka tam swoje dawno niewidziane koleżanki - współtowarzyszki obozowej niedoli: Pierrette, Ginette, Rachel, a przede wszystkim Suzette, z którą była najbardziej zaprzyjaźniona. W czasie loterii fantowej zorganizowanej dla zebranych Suzette wygrywa bilet do Krakowa. Nie chce jednak wracać w pobliże obozu. Na tę podróż decyduje się natomiast Myriam, która postanawia pojechać do Polski zamiast niej. Chce odwiedzić miejsca, gdzie przyszła na świat i dorastała, a przede wszystkim, gdzie przeżyła najstraszniejsze chwile swego życia i gdzie straciła ojca oraz tak wielu krewnych. Chce uporać się z demonami przeszłości, a jednocześnie złożyć hołd wszystkim, którzy tam zginęli. W Krakowie poznaje polskiego Żyda, Gutka, który zajmuje się badaniem dziejów rodzin żydowskich mieszkających niegdyś na krakowskim Kazimierzu. Z jego pomocą Myriam odnajduje swój rodzinny dom. Mieszkająca teraz w jej dawnym mieszkaniu młoda kobieta twierdzi, że nic nie wie o przedwojennych żydowskich lokatorach i traktuje Myriam podejrzliwie. Ale najważniejsza jest wizyta w obozie. Myriam wędruje po obozowych barakach, odnajduje swoją dawną pryczę, nazywa po imieniu kobiety i dziewczyny, które tam z nią przebywały. Na terenie obozu spotyka też młodego Niemca, Oskara, który dokumentuje historię obozu. Prosi Myriam o pomoc: chce jej oczyma, oczyma świadka wojennej kaźni, spojrzeć na to, co się tam wydarzyło. Wyznaje też w końcu, że jego dziadek był oficerem SS, jednym z tych, którzy zakładali obóz w Auschwitz. Początkowo Myriam reaguje oburzeniem, później uświadamia sobie, że to, co może zrobić, to pomóc młodym ludziom takim jak Oskar zrozumieć historyczną prawdę.