Przedszkolandia - odc. 1
2001 | cykl dokumentalny
To szczególna telenowela. Jej bohaterami są dzieci uczęszczające do jednego z warszawskich przedszkoli. Kamera towarzyszy im od pierwszych dni pobytu w tym miejscu. Jest dla nich niemal niewidzialna, dzięki czemu zachowują się naturalnie, bardzo szczerze i spontanicznie - nie ukrywają radości i łez. To jeden z największych walorów tego dokumentu. Realizatorzy telenoweli obserwują swoich małych bohaterów podczas pobytu w przedszkolu i w ich domach. Słuchają dziecięcych rozmów. Dowiadują się, co jest dla malców najważniejsze, w co lubią się bawić, jakiej muzyki słuchają, co lubią jeść, co oglądają w telewizji, o czym marzą. Wszystko to słyszane jest z ubocza. Nikt dzieciom niczego nie narzuca, nie reżyseruje ich zachowań - to one same, bezwiednie, wprowadzają ekipę filmową w swój świat, którego w istocie nie znają nawet ich rodzice. "Przedszkolandia" to telenowela dla całej rodziny. Jest ciepła i życzliwa. Dla dzieci to zapewne zabawny film o rówieśnikach. Starszych również bawi, lecz zarazem zmusza do refleksji - może nawet gorzkiej. Mają bowiem okazję przekonać się, jak bystrymi obserwatorami są kilkulatki i jak trafnie naśladują dorosłych, także w zachowaniach, których być może powinni się wstydzić. Na warszawskich Bielanach, w blokach z wielkiej płyty, mieszkają dwaj bracia. Maciek jest w grupie najstarszych przedszkolaków, Filip ma dopiero trzy lata i właśnie po raz pierwszy idzie do przedszkola. Jeszcze nie wie, że w przedszkolu nie jest źle, że są tam inne dzieci, z którymi można się bawić, a także mnóstwo zabawek, i że po kilku godzinach przyjdzie mama lub tata i razem wrócą do domu. Wprawdzie brat próbuje mu to wyjaśnić, ale są to tylko słowa. Kacperek nie wie nic o przedszkolu. Boi się, co stanie się w tym nieznanym miejscu po wyjściu taty, który go tu przyprowadził. Tylko maluchy tak się boją. Zuchy i starszaki z radością witają się po wakacyjnej przerwie. Marta ze starszaków ma tysiące pomysłów, bardzo chce być sławna. Właśnie udaje znaną gwiazdę filmową i namawia Ewelinę, by przeprowadziła z nią wywiad. Adaś z zuchów natomiast uważa, że jest bardzo mądry i uda mu się policzyć do tryliardów. Tymczasem w sali maluchów panuje zupełny chaos i słychać płacz. Chyba w najgorszej sytuacji jest tu Emre. Przyjechał z rodzicami aż z Turcji i w ogóle nie mówi po polsku - nikt go nie rozumie, a on nie rozumie nikogo. Na ławce stojącej na przedszkolnym placu zabaw siedzą Dagmara i Malwina ze starszaków. Są przyjaciółkami, choć ich przyjaźń jest nieco dziwna: potrafią się ze sobą doskonale bawić, lecz niekiedy strasznie się kłócą. Maluchy już się trochę uspokoiły, ale mają kolejny powód do obaw: leżakowanie. Trochę obawiają się zasnąć w nowym miejscu. Mateusz nie chce się położyć. Wygląda przez okno czekając na mamę. Mała Marta też tęskni do mamy, a nie ma jej kto pocieszyć. Maciek natomiast nie przejmuje się niczym: doskonale bawi się wodą w łazience. Panie Marlena, Beata, Stenia, Małgorzata mają z dziećmi mnóstwo kłopotów. Maluchami opiekuje się aż pięć pań, ale okazuje się, że to trochę za mało na grupę dzieci tak wystraszonych i nie znających przedszkolnych obyczajów. Starszaki nie muszą leżakować. Dziewczynki zbierają się przy altance i przygotowują występ. Mają zaśpiewać "Bal wszystkich świętych". Malwina i Dagmara przy tej okazji znów się pokłóciły. Kończy się pierwszy powakacyjny dzień w przedszkolu. Po Mateusza przyszła wreszcie mama. Inne dzieci czekają na rodziców na placu zabaw.
Reżyseria
Barbara Pawłowska
Scenariusz
Barbara Pawłowska