Akcja filmu, podobnie jak serialu rozpoczyna się w 1914 r. w Baku w Azerbejdżanie, największym zagłębiu naftowym przełomu wieków. W tym kosmopolitycznym mieście mieszka Cezary Baryka, syn Seweryna Baryki, polskiego inżyniera zatrudnionego w wielkiej kompanii naftowej, i Jadwigi Barykowej, która mimo wielu lat spędzonych w Baku wciąż bardzo tęskni za rodzinnym Drohiczynem, za stawem i kapliczką. Czarek przyjaźni się z rówieśnikami z klasy: Tachirem, który jest Azerem, Ormianinem Wartanem, Żydem Jaszą i Rosjaninem Saszą. Przyjaciele obiecują sobie, że po skończeniu szkoły zostaną tu i będą pływać na tankowcach. Ale na razie korzystają ze swobody i cieszą się beztroskimi latami młodości, razem spędzają wolny czas i rozrabiają, narażając się dyrektorowi szkoły. Cezary Baryka przeżywa pierwszą miłość, nieśmiało wyznaje matce, że jest zakochany ślicznej Ormiance Aidzie, siostrze Wartana, a Jadwiga akceptuje wybór syna. Tymczasem do Baku docierają niepokojące wieści o nadciągającej wojnie. Jadwiga chce wracać do Polski, jednakże mąż ją uspokaja, że tu nic im nie grozi. Wkrótce rodzina odczuje na własnej skórze jak bardzo się mylił. Wybucha I wojna światowa. Seweryn Baryka otrzymuje powołanie do wojska i przepada bez wieści. Zrozpaczona Jadwiga bez skutku poszukuje zaginionego męża. Do Baku wkraczają bolszewicy na czele z komisarzem, którzy zajmują miasto. Czarek daje się porwać rewolucyjnym hasłom, przestaje chodzić do szkoły, występuje przeciw zatrudnianiu gosposi w domu, pozwala, by bolszewicy zarekwirowali rodzinne kosztowności. Dom Baryków zostaje kompletnie splądrowany, meble i książki spalone. Wkrótce rodzinę dotyka kolejna tragedia. Jadwiga za udzielenie schronienia księżnej Szczerbatow - Mamujew z córkami zostaje skazana na ciężkie roboty w porcie. Kobieta umiera z wycieńczenia, nie doczekawszy powrotu męża. W ogarniętym rewolucyjnym zamętem Baku trwa rzeź ormiańskiej i żydowskiej ludności. Cezary zostaje sam. Boleśnie przeżywa stratę matki, a także męczeńską śmierć Aidy, Jaszy i Tachira, któremu odcięto głowę. On jako Polak uchodzi z życiem. Kiedy zostaje zatrudniony do kopania grobów, przypadkowo spotyka cudem uratowanego z zawieruchy wojennej ojca, który walczył w Legionach Polskich. Seweryn przekonuje syna do wyjazdu z Baku, tłumacząc, że tu czeka go pewna śmierć. Od gruzińskiego księdza Cezary dostaje dokumenty oraz bilety na statek. Docierają do Moskwy, gdzie syn zamierza zostać na stałe, mimo protestów ojca. Chłopak nie czuje się Polakiem, nie ma żadnych związków z ojczyzną rodziców. Zmienia jednak zdanie, gdy ojciec roztacza przed nim wspaniałą wizję Polski "szklanych domów", kraju powszechnej szczęśliwości i sprawiedliwości, ładu i porządku. Schorowany i skrajnie wyczerpany wielotygodniową podróżą, Seweryn Baryka umiera. Cezary kontynuuje podróż do Polski. Wraz z tysiącami uchodźców dociera wreszcie do granicy. W Warszawie odnajduje przyjaciela rodziny, Szymona Gajowca, ministra w rządzie odrodzonej Rzeczypospolitej. Dostaje u niego pracę i zdaje egzaminy na uniwersytet. Zaprzyjaźnia się z Hipolitem Wielosławskim. Razem z nim bierze udział w wojnie polsko - bolszewickiej. Podczas bitwy wynosi spod ostrzału rannego przyjaciela. Po wojnie Hipolit zabiera Cezarego do majątku w Nawłoci. Baryka uczestniczy w życiu rodzinnym polskiego dworu. Zaczyna romansować z trzema kobietami. Po zawodzie miłosnym wraca do Warszawy. Za namową przyjaciół bierze udział w robotniczym spotkaniu. Robotnicy przygotowują marsz na Belweder. Podczas manifestacji Cezary spotyka Gajowca, który został ministrem spraw wewnętrznych. PRZEDWIOŚNIE Film historyczno - obyczajowy, Polska 2001 Scenariusz na podstawie powieści Stefana Żeromskiego i reżyseria: Filip Bajon Zdjęcia: Bartek Prokopowicz Muzyka: Michał Lorenc Aktorzy: Mateusz Damięcki, Krystyna Janda, Janu