Ulrich Seidl wraca do Afryki; ostatnim razem był tu, realizując pamiętną fabułę "Raj: miłość", o seksturystyce starszych, białych kobiet. Tym razem portretuje austriackich myśliwych, polujących w rezerwacie. Wszystko jest jak najbardziej legalne, każde zwierzę jest odpowiednio wycenione, miejscowa ludność zarabia pieniądze na obsłudze gości (myśliwy w tydzień wydaje tyle, ile normalny turysta w dwa miesiące), tworzą się miejsca pracy i infrastruktura; cały biznes jest prowadzony przez Austriaka, który przeniósł się na Czarny Ląd. Reżyser bez taryfy ulgowej ukazuje śmierć i cierpienie zwierząt, fizyczne podniecenie myśliwych, ludzi, którzy przyznają sobie prawo do panowania nad naturą i czerpią satysfakcję z zadawania śmierci. Jak każda społeczność, tworzą oni swoje magiczne rytuały, które podtrzymują ich wspólnotę. Seidl portretuje ich w swoim stylu bezlitośnie, ironicznie i ze swoistym dystansem. Jego bohaterowie starają się wytłumaczyć, co ich pociąga w polowaniu, dorabiając do pierwotnych instynktów pseudofilozoficzne teorie, będące echem tych, które w połowie ubiegłego stulecia doprowadziły do śmierci milionów ludzi. Seidl zdziera maskę z cywilizowanych Europejczyków, pokazując ledwie skrywany rasizm, obojętność na biedę i fascynację przemocą. W "Safari" reżyser powraca do obsesyjnych motywów swojej twórczości: brzydoty ludzkiego ciała (tu skonfrontowanej z ciałami umęczonych zwierząt) oraz wizji człowieka realizującego swoje mroczne żądze bez dbania o interes innych. Bohaterowie Seidla to zwykli mieszczanie, emeryci, nastolatki i zamożna klasa średnia. Seidl podchodzi do nich tak blisko, jak to możliwe; opowiadają o swoich emocjach bez żadnych zahamowań.