Pod osłoną nocy do domu sióstr skrada się tajemnicza postać i zaraz potem wieczorną modlitwę zakonnic przerywa głośny okrzyk: Cisza, gasić światła, zaciemnienie! Zdumione siostry wyglądają przez okno i widzą mężczyznę w mundurze armii polskiej z 1939 roku, który przedstawia się jako starszy sierżant Filipek Leon z batalionu obrony przeciwlotniczej i ostrzega przed niechybnym atakiem Szkopów. Wobec oporu, jaki stawia mu pani Jadzia, mężczyzna wyjmuje karabin i celuje w okno. Widząc, że to nie przelewki, siostry posłusznie gaszą światła w całym domu i zapraszają sierżanta na herbatę. Wkrótce do domu zakonnic przybywa syn sierżanta, Ryszard, i jego wnuczka Julita. Oboje są zaniepokojeni stanem zdrowia swojego krewnego, u którego podejrzewają demencję. Pojawia się też miejscowy policjant, aby zarekwirować karabin i zażądać wyjaśnień w sprawie nielegalnego posiadania broni. Siostra Prudencja zleca Lukrecji i Klarze zbadanie sprawy i niebawem obydwie zakonnice goszczą u rodziny Filipków. Niestety, starszy pan wywinął kolejny numer: tym razem wyniósł ze spiżarni i lodówki wszystkie zapasy, aby rozdać je biednym ludziom. Na domiar złego umówił się na grę w karty z kolegami, którzy nie żyją od 5 lat. Rodzice Julity, mimo obiekcji dziewczyny, zaczynają poważnie zastanawiać się nad oddaniem Leona do domu opieki. Wnuczka nie może zaakceptować takiego rozwiązania i decyduje się odwołać swój planowany ślub, aby zaopiekować się ukochanym dziadkiem. Zresztą małżeństwo i tak nie miało sensu, bo młodej pary nie stać nie tylko na własne mieszkanie, ale nawet na wzięcie na nie kredytu. Tymczasem Leon organizuje kolejne atrakcje: umawia się w środku nocy na szkolne ognisko z panią Jadzią i niby przypadkiem zabiera ze sobą Lukrecję na ryby. Podejrzliwa zakonnica odkrywa wreszcie, że dziwactwa mężczyzny nie są spowodowane chorobą Alzheimera i że kryje się za nimi przebiegły plan.