Córki polskich królów i książąt często zostawały żonami obcych władców. Ojcowie, wydając je za mąż, mieli na względzie przede wszystkim korzyści, jakie odniesie dynastia. I tak np. Mieszko I, wydając swoją córkę Świętosławę za króla szwedzkiego Eryka Zwycięskiego, zawarł sojusz skierowany przeciw Duńczykom. Wielce owocny okazał się być mariaż księżniczki mazowieckiej Cymbarki - siostrzenicy Władysława Jagiełły - z księciem austriackim Ernestem Żelaznym. Jagiełło poprzez ten związek planował zawiązanie sojuszu z Habsburgami przeciwko Zygmuntowi Luksemburskiemu. Cymbarka - matka dziewięciorga dzieci - dała początek głównej, ernestyńskiej linii Habsburgów. W przyszłości królowa Bona, matka ostatniego Jagiellona, dokładać będzie starań, aby osłabić pozycję znienawidzonych przez nią Habsburgów. Chciała to osiągnąć chociażby poprzez małżeństwo swojej córki Izabeli z władcą Węgier Janem Zapolyą. W stronę polskiego dworu kierowali wzrok Wazowie. Katarzyna Jagiellonka została żoną księcia Finlandii, Jana, przyszłego króla Szwecji. Czy polskie królewny były pożądanymi partiami w Europie? Jakie względy decydowały o tym, że monarchowie żenili się z córkami polskich królów elekcyjnych? Które małżeństwo przyniosło nam najwięcej korzyści, a do którego lepiej, żeby nie doszło?