Historyk Marian Füssel bada historyczne korzenie masonów i śledzi losy legendarnych templariuszy od średniowiecza po dzień dzisiejszy. Templariusze to średniowieczny zakon rycerski, działający od XII do XIV wieku. Zakon Ubogich Rycerzy Chrystusa i Świątyni Salomona powstał w 1118 r. Nazwa pochodzi od łacińskiego słowa templum świątynia, od ich siedziby w pobliżu dawnej świątyni Salomona w Jerozolimie. Pieczęć zakonu przedstawiała dwóch rycerzy dosiadających jednego wierzchowca, co symbolizowało pokorę i ubóstwo. Na czele stał wielki mistrz, którego większością głosów wybierało kolegium złożone z trzynastu elektorów: ośmiu rycerzy, czterech serwientów i jednego kapelana. Wielkim mistrzem mógł zostać wyłącznie brat po ślubach zakonnych. Po zawieszeniu zakonu templariuszy dobra jego zostały przez papieża przekazane joannitom, jednak nie wszystkie udało im się przejąć, część przejęli bowiem lokalni władcy. Niektóre z organizacji wolnomularskich uważają się za spadkobierców tradycji zakonu templariuszy. Część lóż masońskich przyjęła nazwę Rycerzy Świątyni, niektóre posługują się też flagami templariuszy, a podczas spotkań przebierają się za templariuszy.