Druga, po "Podróży", prezentowana w Teatrze TV współczesna sztuka francuskiego autora, w tej samej mistrzowskiej obsadzie. Gerald Aubert (rocznik 1951), z zawodu bibliotekarz, napisał "Salę 108" w 1990 r. , zdobywając nominację do nagrody Moliera. Poruszająca opowieść z pogranicza dramatu, komedii, niekiedy wręcz farsy, wzbudziła żywe zainteresowanie. Po premierze w Theatre de Poche w Paryżu, w październiku 1990 r. , posypały się pozytywne opinie, chwalono sztukę i jej autora. Najkrótsza z recenzji, znakomicie oddająca skalę nastrojów, brzmiała: "Porywające". Sztuka została również przeniesiona na duży ekran, filmową wersję wyreżyserował w 1993 r. Daniel Moosmann. "Sala 108" jest opowieścią o różnych odmianach samotności i strachu przed śmiercią. Taki ton - jakże ludzki i tragiczny - wysuwa się na pierwszy plan w inscenizacji telewizyjnej. Bohaterowie sztuki to zupełnie obcy sobie ludzie, których los zetknął w tytułowej szpitalnej sali, sterylnie czystej, jeszcze "pachnącej" świeżą, bladoseledynową farbą. Każdy z mężczyzn przeżywa własną życiową tragedię: starszy, Ren Bertillon - bezwolny, zagubiony, skazany na samotność po śmierci żony i wyrzeknięciu się córki wiele lat temu, oraz młodszy, Charles Renoir - mężczyzna w pełni sił twórczych, który dopiero co trafił do szpitala i z obawą oczekuje wyników specjalistycznych badań, od których zależy wszystko. Narastający lęk przed ujawnieniem śmiertelnej choroby wyzwala w młodszym pacjencie nienawiść i agresję wobec współtowarzysza niedoli, który próbuje nawiązać przyjacielską rozmowę. Zgorzkniały i zły na cały świat Charles nie zamierza dopuścić do zbytniej poufałości. Dla zachowania pozornej niezależności i pewności siebie gotów jest zrobić wszystko, butą zagłusza strach przed poznaniem prawdy. Desperacko broni się przed wpadnięciem w nastrój melancholii i bezsilności wobec niezbadanych wyroków boskich. Bertillon, obrażony na współlokatora za obelżywe słowa, najpierw gderał, zanudzał osobistymi problemami, opowieściami o miłości, śmierci, o szpitalnej egzystencji i córce, której nie widział od 35 lat, teraz ponuro milczy, czym również doprowadza wściekłego Charles'a do obłędu. Po szpitalnej sali krząta się schludna i ponętna pielęgniarka Janine, która swoją beztroską paplaniną o oddziale, ordynatorze i innych chorych mocno irytuje nowo przyjętego pacjenta. Ten najchętniej czmychnąłby stąd na koniec świata. Drażni go pielęgniarka, nie może znieść starego nudziarza współlokatora, ciska się i miota w swej beznadziejności. W końcu, może znowu ze strachu przed śmiertelną chorobą, podejmuje dramatyczną próbę zbliżenia z Janine, jakby już ostatni raz w życiu miał trzymać w ramionach piękną i młodą kobietę.