Spektakl, 50 min, Polska 2002 Reżyseria: Andrzej Strzelecki Scenariusz: Wojciech Młynarski, Andrzej Strzelecki Muzyka: Jerzy Derfel, Maciej Małecki, Jerzy Matuszkiewicz, Włodzimierz Nahorny, Adam Sławiński, Tadeusz Suchocki, Janusz Sent Występują: Teresa Budzisz - Krzyżanowska, Olga Sawicka, Witold Dębicki, Gustaw Holoubek, Krzysztof Kowalewski, Piotr Machalica, Marcin Przybylski, Andrzej Strzelecki, Zbigniew Zapasiewicz, Wiktor Zborowski, Artur Żmijewski, Joanna Pałucka, Anna Ścigalska, Stefan Każuro, Grzegorz Kucias, Sergiusz Żymełka Na jubileusz 40 - lecia pracy artystycznej Wojciecha Młynarskiego nie tylko stołeczny teatr Ateneum, ale również Teatr Telewizji przygotował spektakl złożony z dawnych i nowych tekstów tego autora. "Smutne miasteczko" to refleksyjna, lecz i pełna humoru - czasami dość gorzkiego - próba ukazania kondycji współczesnej inteligencji: tej prącej do przodu, budującej kapitalizm, znakomicie radzącej sobie w nowych warunkach, i tej, która zagubiła się w zbyt szybkich, a przede wszystkim zbyt drapieżnych czasach. W czasach, gdy pieniądz i silne łokcie są więcej warte niż honor, uczciwość, rzetelność, wierność zasadom i ideałom. W czasach, gdy karierę, zwłaszcza polityczną, najłatwiej zrobić "oszołomom", którzy rwą się do władzy, na siłę chcą uszczęśliwiać innych i "ratować kraj". Paradoksalnie, w czasach wolności pogorszył się stan świadomości inteligentów. W ubogiej socjalistycznej rzeczywistości stale szukali dla siebie intelektualnej pożywki, wymiana myśli rekompensowała braki rynkowe, a walka z cenzurą przybierała formę współzawodnictwa. Dziś niepotrzebne aluzje, półsłówka, symbole. Można powiedzieć wszystko, ale coraz mniej jest do powiedzenia. Za inteligentami, choć to nie cecha charakterystyczna tylko dla nich, ciągnie się balast socjalistycznych przyzwyczajeń, słomiany zapał, brak zdecydowania, rozmywanie działań w morzu słów, strach przed "nadmiernym" indywidualizmem. Bezpiecznej skryć się za jakąś maską, udawać kogoś innego, podążać za tymi, którzy prą jak buldożery. W mistrzowskiej interpretacji znakomitych aktorów teksty Wojciecha Młynarskiego nabierają dodatkowego blasku, urzekając urodą frazy, skrząc się dowcipem, subtelną, wciąż potrzebną aluzją.