Przedwojenny wodewil wedle XIX - wiecznej farsy, z powodzeniem wystawiony w Teatrze Muzycznym w Gdyni przez Jerzego Gruzę (premiera w kwietniu 1991 r.). "Żołnierz królowej Madagaskaru" (1879) to najbardziej znana farsa autorstwa Stanisława Dobrzańskiego (1847 - 80) komediopisarza, tłumacza sztuk francuskich, aktora i reżysera znanego ze scen Krakowa, Poznania i rodzinnego Lwowa. W 1936 r. tekst opracował na nowo Julian Tuwim i jego wodewilowa przeróbka zyskała niebywałą popularność. Zabawne dialogi, które wyszły spod pióra poety, Tadeusz Sygietyński okrasił muzyką i piosenkami, m. in. przebojami znanymi do dziś, jak "Słomiany wdowiec", czy "Małgorzatka". Imć pan Saturnin Mazurkiewicz z Radomia, prezes dbającej o czystość moralną "Lilii Radomskiej", wyrusza ze swym krnąbrnym synem Kaziem świeżo zbudowaną koleją do Warszawy. Na dworcu w "przodującym mieście prowincji" żegna go nobliwe i cnotliwe grono, przestrzegając przed niebezpieczeństwami czyhającymi w tej "sodomskiej Gomorze" (słynne "Bój się Boga, Mazurkiewicz"). Celem wyprawy mecenasa do syreniego grodu jest sfinalizowanie kontraktu małżeńskiego z panną Sabiną, rozpoetyzowaną dziewicą z typowo mieszczańskiej rodziny. Panienka wraz z matką, panią Lemięcką, bawi tymczasowo w domu państwa Mąckich, toteż zacny pan Saturnin mimo woli zostaje wciągnięty w gąszcz sercowo - rodzinnych kłopotów. W rezultacie trafia do siedliska najstraszliwszego zepsucia, jakim są kulisy teatrzyku "Arkadia", a zwłaszcza garderoba ponętnej szansonistki. Półnagie panienki ("jakie to dziewuszki, jakie mają nóżki") i sprytna kokietka Kamilla z rozkoszą popychają niezłomnego moralistę do zguby. Przerażony mecenas rozpaczliwie próbuje udowodnić trwałość swych zasad moralnych, ale jego cnota jest w coraz większym niebezpieczeństwie.