Teatr, 92 min, Polska 2008 Autor i reżyseria: Andrzej Strzelecki Zdjęcia: Piotr Bernat Scenografia: Anna Wenderlich Kostiumy: Tatiana Kwiatkowska Aranżacja i kierownictwo muzyczne: Marek Stefankiewicz Występują: Wiktoria Gorodeckaja (Zofia), Krzysztof Stelmaszyk (Prowadzący), Witold Dębicki (Inspektor), Sławomir Orzechowski (Komisarz), Piotr Machalica (Minister), Beata Ścibakówna (Nina, żona Ministra), Przemysław Sadowski (Stach), Stanisława Celińska (Mamuśka), Mateusz Damięcki (Ślepy), Dominika Kuźniak (Hania), Katarzyna Dąbrowska (Wandzia), Arkadiusz Janiczek (Antek), Jacek Braciak (Felek), Modest Ruciński (Morda), Andrzej Strzelecki (Fotograf), Joanna Pałucka (Żona Fotografa), Antoni Pawlicki (Michaś, ich syn), Paweł Ciołkosz (Młody), Marta Żmuda - Trzebiatowska (Młoda), Marian Kociniak (Antykwariusz) oraz Monika Dryl, Aneta Todorczuk - Perchuć, Bohdan Łazuka, Krzysztof Tyniec, Wiktor Zborowski (Artyści Kabaretowi) Autorski spektakl Andrzeja Strzeleckiego utrzymany w konwencji kryminalnego romansu, obficie czerpiącego z obyczajowego kolorytu przedwojennej Warszawy. Wielowątkowa fabuła zręcznie łączy świat wyższych sfer z barwną rzeczywistością praskiego półświatka. Blisko połowę czasu przedstawienia wypełniają rewiowe i kabaretowe szlagiery z lat trzydziestych, takie jak "Czarna Mańka", "Pokoik na Hożej", "Bal na Gnojnej", "Miłość ci wszystko wybaczy", "Piosenka o mojej Warszawie" czy Hemarowe "Nikt, tylko ty". Warszawa, noc z 31 sierpnia na 1 września 1939 roku. Polityczne i inteligenckie elity miasta spotykają się na wieczornej rewii, której gwiazdą jest Zofia, urodziwa i pełna temperamentu piosenkarka. W jej garderobie ukrywa się dopiero co zbiegły z więzienia Stach, król stołecznych gangsterów. Przypadkowo jest on świadkiem intymnej rozmowy między Zofią a jej kochankiem Ministrem. Korzystając z okazji, Stach zmusza artystkę, by dała mu klucz do garsoniery, w której dziewczyna spotyka się ze swym adoratorem. Gdy Zofia ponownie wychodzi na scenę, gangster kradnie naszyjnik, który przed kilkoma minutami ofiarował jej Minister, a następnie szybko udaje się pod wskazany adres. Niedługo po nim niespodziewanie wpada tam Nina, żona Ministra. Od dawna podejrzewa męża o romans i ma nadzieję przyłapać go na gorącym uczynku. Tymczasem staje oko w oko z młodym, przystojnym, pełnym tupetu, lecz jednocześnie uwodzicielskim i niekompletnie ubranym postrachem warszawskiego półświatka. Niespodziewanie dla samej siebie kobieta ulega nagłej fali namiętności. W tym samym czasie policja intensywnie poszukuje Stacha. Inspektor nie bez racji podejrzewa, że o miejscu jego pobytu najlepiej dowiedzieć się w jednym z praskich domów uciech, zarządzanym przez energiczną i nie przebierającą w słowach Mamuśkę. Doświadczony policjant próbuje wydusić z niej informacje o zbiegu, lecz zdaje sobie sprawę, że nie ma wielkich szans, gdyż od lat korzysta z usług miejscowych dziewczynek, na co Mamuśka ma dowody i w razie czego udostępni je cajtungom, czyli prasie. Noc powoli dobiega końca. Radio przynosi niepokojące wieści o prowokacji gliwickiej. Nad roztańczoną i rozbawioną Warszawą zaczyna krążyć widmo wojny. Niewielu jednak wierzy, że niebezpieczeństwo jest poważne. Dominuje przekonanie, że ewentualne starcie z Niemcami potrwa kilka dni, może tygodni. Wyjątkiem jest Stach, który nie ma złudzeń i postanawia wykorzystać Ninę do załatwienia sobie fałszywego paszportu, by uciec za granicę. Mijają dni. W nękanej nalotami Warszawie zanikają dawne podziały społeczne, w niepamięć idą niegdysiejsze urazy i animozje. Złodzieje i prostytutki pomagają policjantom, żona Ministra zgłasza się jako wolontariuszka do pomocy przy rannych w szpitalu. Życie bohaterów, nagle wywrócone do góry nogami, nie potrwa jednak długo.