Właściwie film ten miał reżyserować Jan Rybkowski. To on znalazł opowiadanie Jerzego Grzymkowskiego, na podstawie którego powstał scenariusz. Przedwczesna śmierć uniemożliwiła jednak realizację planów. Zadania tego podjął się Henryk Bielski: "Nakręciłem ten film z dwóch powodów: po pierwsze jestem związany z Warszawą od trzydziestu kilku lat, i cała historia tego miasta, od odbudowy do dziś nie jest mi obca. A drugi powód jest jeszcze bardziej osobisty: film dedykowany jest Janowi Rybkowskiemu. Był on pierwszym reżyserem, u którego praktykowałem i od którego wiele się nauczyłem". W ten sposób powstała warszawska opowieść o ludziach, którzy bronią własnych poglądów i przyzwyczajeń; wzruszająca opowieść o przemijaniu. Rodzina Wacława Kaczmarskiego (w tej roli Józef Nalberczak) od wielu pokoleń mieszka na warszawskim Targówku. Kaczmarski jest pracownikiem warszawskiej zajezdni tramwajowej. Idąc w ślady dziada i ojca hoduje gołębie. Każdy ptak to dla niego indywidualność, o każdym mógłby opowiadać godzinami. Chwile spędzane z gołębiami są dla niego uspokojeniem i ucieczką od codziennych kłopotów. Ten spokój jednak nie trwa długo. Targówek się rozbudowuje, stare rudery są burzone, powstają nowe gmachy. Kaczmarski dostaje nowe mieszkanie na Ursynowie. Gołębiarz nie może rozstać się ze swymi pupilami, natychmiast więc instaluje skrzynki na balkonie. Oczywiście wywołuje to stanowczy sprzeciw sąsiadów, dla których gołębie są symbolem zacofania. Nikt nie słucha argumentów Kaczmarskiego, że "gołębie w Warszawie byli zawsze. Jak się Warszawa paliła w trzydziestym dziewiątym czy też w Powstanie, to ludzie uciekali, a gołębie fruwali nad taką kamienicą, co się paliła i nie odeszli". WARSZAWSKIE GOŁĘBIE Film fabularny, 69 min, TVP 1988 Reżyseria: Henryk Bielski Scenariusz: Jerzy Grzymkowski Zdjęcia: Jacek Stachlewski Muzyka: Waldemar Kazanecki Scenografia: Andrzej Borecki Występują: Józef Nalberczak, Wanda Łuczycka, Krystyna Królówna, Ewa Szykulska, Janusz Bukowski, Maciej Góraj, Marzenna Manteska i Witold Krasucki