Wilk zawsze budził w człowieku lęk, tępiono go więc wszelkimi sposobami. W Europie niszczenie tych zwierząt na masową skalę zaczęło się w XIX wieku w Prusach i zaborze pruskim. Wkrótce i car nakazał tępienie wilków w Rosji. W okresie międzywojennym w ówczesnych granicach Polski żyło około 1800 wilków. Prezydent Ignacy Mościcki w rozporządzeniu o łowiectwie zaliczył te zwierzęta do szkodników, co oznaczało zezwolenie na ich masowy odstrzał. Protestowali jednak przeciw temu i domagali się ochrony tych owianych legendami czworonogów tylko nieliczni, co wówczas przesądziło o wilczym losie. W PRL uchwałą Rady Ministrów powołano ogólnopolską sieć komisarzy do spraw tępienia wilków. Dopiero rok 1981 dał wilkowi ochronę w czasie rozrodu, a w 1998 roku wprowadzono jego ochronę na terenie całego kraju. Dziś w Polsce najwięcej wilków żyje w Bieszczadach. Drugim natomiast obszarem pod względem ich liczebności jest Puszcza Białowieska. W Białowieży mieści się Zakład Badania Ssaków PAN, w którym prowadzi się badania nad życiem wilków. Badania te odkrywają prawdę o wilku i podważają mity. Film przedstawia pracę białowieskich zoologów. Kamera towarzyszy im podczas chwytania wilków, zakładania zwierzętom obróż z miniaturowymi nadajnikami, które następnie dostarczą danych do określania pozycji zwierząt. Przed wypuszczeniem złapanego drapieżnika na wolność, mierzy się go, waży i dokładnie bada. Nadaje mu się też imię. Tropienie wilków prowadzi się prawie codziennie. Okresowo nieprzerwanie, dniem i nocą, przez tydzień. Zoologowie śledzą zachowania i ruchy wilczych rodzin w terenie. Wszystkie dane są dokładnie notowane - liczebość watah, miejsca ich polowań, odpoczynku, zabawy i długość dystansów przemierzanych w ciągu doby. Zebrane informacje składają się na obraz życia drapieżników w dłuższych okresach. Według danych Ministerstwa Ochrony Środowiska, wilków jest teraz w Polsce 700 - 800. Kręgi zainteresowane odstrzałem tych drapieżników podają liczbę wyższą - ponad 1000, wskazując przy tym na zagrożenie, jakim są dla jeleni i zwierząt gospodarskich. Czaszka wilka i jego skóra, są ciągle pożądanym trofeum. Pociecha w tym, że od objęcia drapieżnika ochroną, dopuszcza się jedynie odstrzał interwencyjny: eliminuje się wilki, które wyspecjalizowały się zabijaniu zwierząt domowych, o wiele łatwiejszym niż zdobywanie pożywienia w lesie.