Dramat, "Film dla nielubiących krwi i przemocy na ekranie, zalecany od lat czterdziestu" - tak twórcy "Wrzeciona czasu" scharakteryzowali swoje dzieło. Jest to druga już, po "Czterech porach roku" (fragmenty tego filmu znalazły się zresztą we "Wrzecionie..."), część Kondratiukowego "pamiętnika artysty" pisanego kamerą. Reżyser po raz kolejny niemal zrezygnował z tradycyjnej fabuły. Zastąpiła ją bardzo osobista, pełna poezji i sarkastycznego humoru opowieść o tworzeniu filmu przez autora i jego towarzyszkę życia Igę Cembrzyńską, pełniącą też rolę aktorki i producentki. Kondratiuk dał tu wyraz swej filozofii życia z dala od zgiełku cywilizacji, w symbiozie z naturą, kryjącą niewyczerpalne zasoby piękna. Zaproponował też publiczności głębszy namysł nad dręczącymi go obsesjami, rozterkami artystycznymi i moralnymi na temat miłości i przemijania. Opowieść zaczyna się zimą. Filmowiec Andrzej i aktorka Marynia przyjeżdżają na daczę. Po raz ostatni byli tu dziesięć lat temu. Powrót po tak długiej nieobecności skłania do wspomnień. Nazajutrz Andrzej ustawia kamerę i filmuje Marynię, a potem wspólny toast "za miłość". Niebawem przyjeżdża brat reżysera z matką. Wszyscy wspominają zmarłego ojca. Marynia musi jednak wkrótce opuścić towarzystwo i jechać na premierę do teatru. Po jej wyjeździe Andrzej zaczyna poświęcać coraz więcej czasu sesjom zdjęciowym z młodą, ponętną Matyldą. Jej akty i awanse, jakie czyni Andrzejowi sprawiają, że po powrocie Marynia urządza reżyserowi scenę zazdrości. W jej wyniku sesja zdjęciowa zostaje przerwana, a Matylda wyjeżdża. Płyną kolejne, leniwe dni, wypełnione odwiedzaniem sąsiadów i codziennymi czynnościami. W Andrzeju narasta świadomość nieuchronności przemijania oraz znikomości własnych wysiłków i działań. Reżyser już pogodzony z Marynią wybiega wyobraźnią ku wspólnej wiośnie, spędzonej na daczy. Film zrealizowany całkowicie za prywatne fundusze Andrzeja Kondratiuka. Nagroda Specjalna Jury na XX Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni w 1995 roku.