Drogę do Workuty zna tylko z opowiadań swojej mamy. Janina Kielauskienė z domu Stefanowicz na Syberię trafiła w 1952 roku. Miała wtedy zaledwie 3 lata. Spędziła z rodziną na zesłaniu 13 lat.

„Wszystkich u nas dziewięć rodzin wywieźli z naszego chutora i tylko jeden wrócił.  Ciężko tam bardzo było i z produktami i żyli wo w takich wo nu tam jak okop, barak czy coś tam".

Masowe wywózki zaważyły na losach wielu rodzin. Małgorzata Szumska- Dziczkowska, wnuczka pochodzących z okolic Bytrymańc i Koniuchów Stanisława i Janiny Szumskich, od dziecka wiedziała, że kiedyś pojedzie na Syberię ich śladami.

„Udało się mi odnaleźć dom w którym mieszkała moja babcia na zsyłce, w którym wynajmowała łóżko w izbie, udało mi się znaleźć mojej babci przyjaciółkę z którą przez 60 lat nie były w kontakcie".

Szacuje się, że w 1941 roku w ciągu kilku nocy  z Litwy deportowano około 18 tys. osób. 70 proc. to kobiety i dzieci. Mieszkańcy Wileńszczyzny tragedię zesłania odczuli jeszcze wcześniej.

„W 1941 roku były już czwarte z kolei masowe wywózki jako konsekwencja paktu Ribentrop – Mołotov. Pierwsze trzy odbyły się po zajęciu terenów Wschodniej Polski, zachodniej Ukrainy i Białorusi przez sowietów. Wywieziono wówczas około 10 tys. osób".

W 80. rocznicę masowych wywózek na Litwie odbyły się spotkania Sybiraków i uroczystości państwowe. W obchodach uczestniczyli wicemarszałkowie polskiego sejmu i senatu.

„My mamy, powiedziałbym, jeszcze tragiczniejsze doświadczenie, bo tych wywózek doświadczaliśmy w czasie II wojny aż cztery sowieckie deportacje. Nas zbliża to podobieństwo, że prze wiele lat ta rocznica, ten fakt był ukrywany, a rocznica zakazana zarówno na Litwie jak i w Polsce".

  

Na skutek czystek i deportacji w ciągu 11 lat Sowieci z Litwy wywieźli około 130 tys. osób. Centrum Ludobójstwa i Oporu ocenia to jako zaplanowane ludobójstwo na narodzie Litwy.