Opowieść o tym, jak wdzięk, skromność, bezpretensjonalność i afirmacja życia prowadzą do szczęścia. Dawno, dawno temu, a może nie tak dawno, za górami, za lasami, a może gdzieś niedaleko Królewna Apolejka mieszka w wysokiej wieży. Do jej komnaty prowadzi sto siedemdziesiąt sześć stopni krętych schodów i dlatego Apolejka bardzo nie lubi schodzić do ogrodu. Często ogląda świat z okna swojej wieży. Aż pewnego razu słyszy, że ktoś gwiżdże. Widzi Kominiarczyka, który pije wodę ze studni. Zanim zdecyduje się zbiec do ogrodu, wygląda raz jeszcze przez okno i wtedy ku swojemu zdziwieniu, zamiast Kominiarczyka widzi Osiołka, a po chwili znowu Kominiarczyka, który jedząc jabłko wraca do miasta. Apolejka znowu zostaje sama i z nudów zajmuje się pisaniem swojego imienia na papierowych samolotach, które wypuszcza z wieży. Nagle słyszy, że ktoś śpiewa o niej piosenkę, widzi Królewicza i postanawia szybko zbiec do ogrodu. Niestety, przy studzience stoi Królewicz Osiołek, a na jabłonce pozostało tylko jedno zaczarowane jabłko. Apolejka postanawia działać, jednak jabłko wymyka się jej z rąk i wpada do wozu pełnego czerwonych jabłek, z którymi Straganiarka jedzie na targ. Apolejka i Osiołek podążają za jabłkiem. Apolejka musi oddać wszystko, co ma, w zamian za jabłka, a Królewicz Osiołek musi je wszystkie zjeść, aby trafić na to zaczarowane.