"Piękny filmowy poemacik, jakby przypowieść, ballada, fantazja wpisana w aktualne realia" - tak krytyka określiła jeden z wcześniejszych filmów Janusza Zaorskiego (w telewizji debiutował w 1971 roku filmem "Na dobranoc"; debiut fabularny reżysera to "Uciec jak najbliżej", rok 1972). Przypowieść na temat "chłopskości", tego, co stanowi istotę tego pojęcia - przywołuje świat prostych, elementarnych wartości, takich jak rodzina, praca, tradycja, jak szacunek dla chleba, dla wszelkiego żywego stworzenia. Te wartości, potrzebne ludziom jak "chleb nasz powszedni", uosabia patriarchalny chłop, spoglądający na współczesny świat z wyżyn wielowiekowej tradycji. Bohater, kreowany przez Bolesława Płotnickiego, przybywa do Warszawy wraz z synem. Zatrudniają się na budowie Trasy Łazienkowskiej, zamieszkują w hotelu robotniczym. Wiejskie przysmaki owinięte w czyste płótno, celebrowanie codziennych czynności, odmienna kultura bycia rodem z tradycyjnej polskiej wsi - budzą zdumienie tutejszego towarzystwa. Przybysze, zwłaszcza ojciec, wcale nie wstydzą się swego pozornego "zacofania". Przeciwnie, to właśnie on, pełen dostojeństwa chłop, sceptycznie ocenia miejskie zwyczaje i mentalność. Jego upór, rzetelność, wrodzona szlachetność, przywiązanie do ziemi utożsamianej z ojczyzną - czynią z niego postać monumentalną. Gdy w olbrzymim kożuchu i czapie spaceruje po mieście, to choć jest tylko stróżem na moście Łazienkowskim, przypomina legendarnego Piasta Kołodzieja.