Film dokumentalny, który przeniesie widzów do Galerii Uffizi we Florencji. 500 sal i tysiące odwiedzających dziennie. Galeria Uffizi skarbiec Medyceuszy i jedno z najstarszych muzeów na świecie. Ta florencka instytucja przyciąga cały świat, ale żeby tak dalej było, musi znaleźć dla siebie nowe formy prezentacji sztuki. Poznajemy współpracowników dyrektora Eike Schmidta: architektów, kustoszy i obsługę gości. Spotykają się tu różne mentalności i punkty widzenia. Obserwujemy współpracę europejskiego świata sztuki w miniaturze. Jednocześnie film zaprasza nas do zanurzenia się w dziełach Botticellego i konfrontuje nas z ulotnością życia. Sceny wojny i ataki bombowe mafii w przeszłości uświadamiają nam z kolei wyzwania, jakie stoją przed tymi, którzy dbają o to, żeby arcydzieła sztuki przetrwały dla następnych pokoleń. Florencja stawała się coraz ważniejszym ośrodkiem, centrum ówczesnego świata, czyli wówczas przede wszystkim Europy, już w połowie trzynastego wieku. Zaczęto tu bić pierwszą monetę z czystego złota, która zawsze miała tę samą wagę: floren. W ten sposób Florencja stała się swego rodzaju centrum gospodarczym Europy, a floren powszechnie używanym środkiem płatniczym. Ludzie zaczęli mówić o Florencji, o florenckich kupcach i bankierach, którzy szybko się bogacili. Co robili z pieniędzmi? Kupowali ziemię? Nie. Szukali artystów, bo dzieła sztuki byli wówczas we Florencji wyznacznikiem wysokiego statusu społecznego.