Portret prekursora polskiej fotografii reportażowej Tadeusza Rolkego. Do 82 - letniego Tadeusza Rolkego, nestora polskiej fotografii reportażowej, zgłasza się 15 - letni Michał zafascynowany fotografią. Powoli się zaprzyjaźniają. Rolke pomaga Michałowi kupić aparat, założyć ciemnię w domu, wymyśla mu pierwsze fotograficzne zadania. Latem wyjeżdżają na wspólną, trwającą miesiąc, wyprawę fotograficzną. Starym kamperem z urządzoną w środku ciemnią fotograficzną ruszają w drogę. Bohaterowie podróżują przez Polskę, szukając mitycznego świata z przeszłości. Czekają ich liczne przygody, spotkania z ludźmi i wielogodzinne rozmowy. Jedna z galerii w Nowym Jorku jest zainteresowana wystawą zdjęć powstałych w czasie tej podróży. To opowieść o magii fotografii i procesie fotografowania, a także o uniwersalnej i ważnej dla każdego człowieka potrzebie tworzenia. O tym, jak tworzenie wpływa na nasze życie. Kiedy Michał opanuje już wszystkie aspekty techniczne robienia zdjęć, zadania fotograficzne będę dotyczyć filozofii fotografii i tworzenia w ogóle. Jest to wreszcie opowieść o rodzącej się przyjaźni, o budzącej naszą tęsknotę relacji mistrz - uczeń, o zderzeniu starego i nowego świata wartości, o dojrzewaniu i starzeniu się. Podczas nauki fotografii i wspólnych wypraw Michał i Tadeusz zaprzyjaźniają się ze sobą. Obaj są w ważnych dla siebie momentach. Tadeusz zaczął silnie odczuwać proces starzenia się, niedomagania własnego ciała i umysłu. Coraz częściej mówi o śmierci. Jest to moment, w którym próbuje podsumować i poukładać wiele spraw. Odwiedza swoich przyjaciół, dawne miłości. Przygląda się swoim błędom. Zastanawia się, co doprowadziło go do tego, że jest sam. W Michale zaczyna się dopiero budzić świadomość "tworzenia" siebie. Próbuje odnaleźć swoje miejsce w świecie. Wchodzi w dorosłość. Cierpi z powodu niedawnego rozwodu rodziców. Tadeusz jest dla niego wielkim autorytetem, przewodnikiem i powiernikiem. Michał towarzyszy w odwiedzinach Tadeusza u przyjaciół. Przysłuchuje się poważnym rozmowom. Wszystko to wpływa na jego życie. Dla Tadeusza Michał staje się kimś w rodzaju wnuczka. Michał wspiera go często w zwykłych sprawach: sprząta mieszkanie, pomaga w archiwum, jest towarzyszem wspólnych podróży, przez ojca załatwia lekarza. W końcu w miarę uczenia się fotografii, Michał staje się też kimś w rodzaju następcy.