Bohater filmu, utalentowany skrzypek, który gra w orkiestrze, to skąpiradło i sknera nie z tej ziemi. Od dzieciństwa zdradza objawy chorobliwego skąpstwa. Liczy każdy grosz i zawsze postępuje tak, byle tylko za nic nie płacić. To jedyny cel w jego życiu, w ogóle nie wydawać pieniędzy. I wtedy czuje się najlepiej. Francois Gautier - bo o nim tu mowa - kąpie się wyłącznie w zimnej wodzie, oszczędza na prądzie, wykorzystując w domu jedynie światło ulicznych latarni, je przeterminowane produkty, chodzi w pożyczonych ubraniach. Nie ma przyjaciół, nie prowadzi życia towarzyskiego, nie spotyka się z żadną dziewczyną. Odrzuca wszystko, co wiąże się choćby z najmniejszymi wydatkami. Do czasu. Wszystko się zmienia, gdy pewnego dnia na horyzoncie pojawiają się one: śliczna wiolonczelistka Valerie, która dołącza do jego orkiestry oraz 16 - letnia Laura, podobno jego córka, o istnieniu której nie miał pojęcia. Francois cierpi męki, nadal nie wyobraża sobie, że mógłby wydawać pieniądze. Zaczyna więc kłamać, by ukryć swoją specyficzną wadę, co staje się początkiem narastających problemów. Kłamstwo czasem może się okazać kosztowne. Bardzo kosztowne.