Niemal od początku swej kariery Andrzej Barański uważany jest za reżysera chętnie portretującego codzienne życie, zwłaszcza na prowincji. Jego bohaterowie to z reguły "zwykli zjadacze chleba", pochłonięci banalnymi, acz często dolegliwymi troskami, mało zwracający uwagę na wielkie przemiany społeczne i dziejowe burze. Sposób narracji w filmach Barańskiego nasycony jest zwykle delikatnym, dobrodusznym humorem i łagodnym sentymentalizmem. Reżyser konsekwentnie uprawia własną filozofię kina. Jej naczelną zasadą jest prawo do indywidualnej interpretacji świata, na którą wpływ mają przede wszystkim własne doświadczenia i przemyślenia. Twórczość autora "Tabu" od lat fascynuje krytyków swą osobnością i nietypowością. Jeden z nich tak o tym pisał: "Manifestowana w filmach Barańskiego zgoda na los i brak pretensji do świata jest na naszym gruncie czymś niebywałym - choć podobne nastawienie nie dziwiłoby w filmie skandynawskim czy chińskim. Barański ukazuje Polskę z całkowitym pominięciem romantycznych klisz, tak właśnie jakby ukazywał Skandynawię czy Chiny. Patrzy na świat trochę jak gość z Księżyca lub jak archeolog, zafascynowany materialnymi szczegółami życia." Scenariusz "Kramarza" powstał na podstawie pamiętnika Edwarda Kozieła pt. "Wspomnienia wędrownego kramarza". "Pierwsze wydanie ukazało się dwadzieścia lat temu i już wtedy ten pamiętnik zwrócił moją uwagę. Poprzednie utwory opisujące kramarstwo pełne były barwnych epizodów i wyrazistych postaci. U Kozieła wszystko było ściszone. Był prawdziwym kramarzem, nie wodewilowym czy operetkowym, ale takim, który całe swoje życie spędzał w drodze, nocując gdzie się da, wędrując na rowerze od wsi do wsi. Są ludzie, którzy obracają milionami, i tacy, którzy prowadzą interesy na niewielką skalę, ale dla nich to zajęcie jest wszystkim, całym życiem. Taki właśnie jest Kozieł i taki jest bohater mojego filmu. Nie chciałem realizować filmu biograficznego, zmieniłem więc nazwisko głównej postaci, ale wszystkie etapy życiorysu filmowego Chruścika zgadzają się z biografią Kozieła, poza oczywiście współczesną sekwencją, którą dokomponowałem jako zakończenie kramarzowej wędrówki" - mówił o swych źródłach inspiracji Andrzej Barański. Akcja filmu rozpoczyna się w momencie, gdy kramarz Chruścik, stojąc przed sądem, opowiada koleje swojego życia. Nie było ono lekkie. Od dzieciństwa musiał ciężko pracować. Marzył o własnym domu, więc harował i oszczędzał, oszczędzał, oszczędzał... Kiedy prawie już uskładał potrzebną sumę, nastąpiła wymiana pieniędzy, która go zrujnowała. Nie poddał się jednak. Jako akwizytor katolickiego pisemka i hodowca świn w dzierżawionej stodole dochrapał się znacznej sumy. I wówczas fortuna znów zadrwiła z Chruścika, zostawiając go bez grosza. Nieprzebrane pokłady optymizmu, którymi zawsze rozporządzał, nie pozwoliły wszakże pechowcowi upaść na duchu. Po raz trzeci zaczął wszystko od początku, tym razem jako kramarz. Jednak złośliwy los najwyraźniej postanowił nie dać mu spokoju. Film obyczajowy, 91 min, Polska 1990 Scenariusz i reżyseria: Andrzej Barański Zdjęcia: Dariusz Kuc Muzyka: Henryk Kuźniak Aktorzy: Roman Kłosowski, Bożena Adamek, Artur Barciś, Bogusz Bilewski, Zbigniew Buczkowski, Stanisława Celińska, Jerzy Cnota, Władysław Dewoyno, Bożena Dykiel, Antoni Jurasz, Grzegorz Heromiński, Ryszard Kotys, Paweł Królikowski, Agnieszka Krukówna, Piotr Krukowski, Edward Kusztal, Włodzimierz Kwaskowski, Gustaw Lutkiewicz, Włodzimierz Maciudziński i inni