Roland Joffe, brytyjski reżyser francuskiego pochodzenia, może się na pewno uważać za człowieka w czepku urodzonego. Odkrył go obdarzony niezwykłą intuicją producent David Puttnam. Już debiut fabularny Joffe - zrealizowane w 1984 r. "Pola śmierci" - zdobył dwa Oscary (najlepszy aktor drugoplanowy i najlepsze zdjęcia), nominację do Oscara za reżyserię oraz nagrodę Brytyjskiej Akademii Filmowej dla najlepszego filmu. Prestiżowe nagrody, którymi obsypano w 1986 r. "Misję" - kolejne dzieło 42 - letniego wówczas reżysera (Oscar za zdjęcia, nominacje za reżyserię i dla najlepszego filmu, Złota Palma w Cannes, Złote Globy za scenariusz i muzykę, nagroda Brytyjskiej Akademii Filmowej za muzykę i dla aktora drugiego planu - Raya McAnally) umocniły pozycję Joffe'a w światowej czołówce filmowców. Geneza scenariusza sięga roku 1975, kiedy to współproducent "Misji" Fernando Ghia podsunął scenarzyście Robertowi Boltowi pomysł przyszłego filmu. Bolt odbył podróż w górę rzeki Parany szlakiem XVIII - wiecznych misjonarzy i dotarł do potężnego wodospadu Iguacu znajdującego się u zbiegu granic Brazylii, Argentyny i Paragwaju. Pejzaż owego niezwykłego zakątka, oddzielającego niegdyś cywilizację od "ziem niczyich" zamieszkanych przez wolne plemiona indiańskie, znalazł się w symbolicznym prologu filmu, przywołując skojarzenia z filmami Wernera Herzoga: "Aguirre, gniew bogów", czy "Fitzcarraldo". "Misja" to film - metafora o zderzeniu idei i o jednym z kluczowych momentów w historii Ameryki Południowej - dwuwiekowym podboju tego kontynentu przez Hiszpanów i Portugalczyków. Ukazuje dzieje XVIII - wiecznego państwa jezuickiego w Ameryce Południowej, stawiającego sobie za cel praktyczną realizację zasad Ewangelii, stworzenie na ziemi "królestwa bożego". Jednak autentyczna religijność braci i ich walka o ludzkie prawa dla tubylców, idące w parze z doskonałym funkcjonowaniem ekonomicznym gospodarstw - komun misji jezuickich, stały się fundamentami potęgi pozwalającej sięgać po przywileje polityczne. To z kolei sprowokowało reakcję obu państw przejawiającą się wzrostem tendencji antykościelnych. Likwidacja dorobku jezuitów i ich usunięcie z terenów kolonii zostały przesądzone. Akcja filmu rozpoczyna się w roku 1750. Jezuita Julian zostaje zamordowany przez Indian Guarani zamieszkujących niedostępne tereny nad wodospadami. Po jego śmierci brat Gabriel, poczuwający się do odpowiedzialności za tragiczny los zakonnika, wyrusza samotnie w tamte regiony. Udaje mu się zdobyć zaufanie Indian i pozyskać ich dla idei chrystianizmu, co daje początek jezuickiej misji San Carlos. Jej sielski spokój zakłóca polowanie na indiańskich niewolników organizowane przez znanego najemnika kapitana Rodrigo Mendozę. Przybywszy do pałacu gubernatora Cabezy z grupą schwytanych Indian, Mendoza dowiaduje się, że jego kochanka Carlotta zdradziła go z jego bratem Felipe. Rozgniewany zabija brata, po czym dobrowolnie zamyka się w celi więziennej i rozpoczyna śmiertelną głodówkę. Kiedy brat Gabriel przyjeżdża z San Carlos do miasta, dowiaduje się od przełożonego o postępku Mendozy. Po długiej rozmowie przekonuje go, by ciężką pokutą odkupił grzech bratobójstwa. Kapitan opuszcza celę i z grupą jezuitów udaje się nad wodospady. Dzięki wstawiennictwu Gabriela zostaje przyjęty do społeczności Guarani, pracuje przy budowie misji i zaskarbia sobie przyjaźń indiańskiego chłopca. Niebawem decyduje się wstąpić do zakonu i składa Gabrielowi śluby posłuszeństwa. Spór między Hiszpanią i Portugalią, mający swe źródło w politycznym i gospodarczym krzepnięciu jezuickich misji, staje się przyczyną przyjazdu papieskiego wysłannika Altamirano. Ma on podjąć ostateczną decyzję o dalszym istnieniu bądź likwidacji misji po odwiedzeniu kilku z nich. Jest zaskoczony ich wspaniałą organizacją, porządkiem i dostatkiem. Dociera też