Dorota ma autystycznego syna i córkę chorą na ziarnicę złośliwą. Od 17 lat jej życie nie należy do niej. Każdy dzień od świtu do nocy podporządkowany jest chorym dzieciom. Film zbudowany jest na zasadzie wzajemnego przenikania się dwóch światów Doroty. Tego codziennego, pełnego troski, prac domowych, refleksji nad swoim trudnym losem, od którego chciałaby uciec choć na chwilę, zrobić coś, co byłoby nieodpowiedzialne, brawurowe, coś tylko dla siebie. I świata marzeń. Największym marzeniem Doroty było nauczenie się jazdy na nartach. "Na krawędziach" opowiada o spełnieniu marzeń i o tym, że dopiero ich spełnienie pomaga odkryć, że najpiękniejsze jest właśnie to, co na co dzień wydaje się nieraz szare i ciężkie, ale jest nasze, własne i niepowtarzalne. Prawdziwe życie.