Bohaterami filmu są Andrzej Budzyński (90 lat) i Barbara Żugajewicz (87 lat). Film opowiada o odzyskanej po 72 - u letniej przerwie - miłości... Bohaterowie byli w czasie II wojny światowej narzeczonymi. W czasie powstania warszawskiego stracili ze sobą kontakt na długie 72 lata. Basia myślała, że Andrzej nie żyje i odwrotnie. Po wojnie Andrzejowi udało się uciec z kraju do Stanów Zjednoczonych, gdzie zrobił karierę naukową i mieszka tam do dziś. Basia została w Polsce, w swoim rodzinnym domu w Klarysewie pod Warszawą. Oboje w międzyczasie mieli swoje rodziny - Andrzej miał żonę i dzieci a Basia była dwukrotnie zamężna. Już od wielu lat wdowcy, żyli samotnie, każde w swoim końcu świata. Aż do ubiegłego roku. Andrzej odnalazł w internecie wywiad z Basią, dotyczący jej konspiracyjnej działalności w czasie II wojny światowej. Wysłał pierwszy list i tak się wszystko zaczyna... Od nowa. Po kilkumiesięcznej korespondencji przylatuje do Polski, do Basi. Trzy tygodnie razem to czas intensywnych wspomnień i przeżywania na nowo gorącej miłości, jak podkreśla Andrzej - nigdy przez nich niezakończonej. Swe odzyskane uczucie przeżywają jak wtedy, gdy byli nastolatkami. Starość nie jest tu przeszkodą. Mimo siwych włosów i fizycznych oznak starości, nadal są bardzo piękni i duchowo młodzi... Ich bolesne przeżycia z przeszłości nie pozwoliły im zatracić humoru i wesołego podejścia do życia. Swoimi pasją, optymizmem i nadzieją zaskakują i zarażają otoczenie. Andrzej cały czas podkreśla, że odkąd odnalazł Basię, chce wynagrodzić jej wszystkie minione lata, przede wszystkim te, gdy nie było go przy niej. Basia jako psycholog kliniczny - podkreśla, że swojemu pacjentowi taką miłość wybiłaby z głowy - bo jak mówi po co narażać się na takie cierpienie, obawy o drugiego człowieka, czekanie na jego telefon i tęsknotę za nim. Boi się nawet na głos powiedzieć, co będzie z tym drugim, gdy jedno z nich pierwsze odejdzie...ale nie potrafi rozstać się z Andrzejem, znowu przerwać tej znajomość. Są dla siebie nawzajem nagrodą i niespodzianką na stare lata... Pojawiają się również dylematy i wątpliwości. Odmienne temperamenty, przyzwyczajenia spowodowane długoletnią samotnością. Andrzej po śmierci żony kupił w USA ranczo na kompletnym odludziu, gdzie przez lata prowadził samotny tryb życia z wyboru. Natomiast Basia otoczona przyjaciółmi, sąsiadami, młodzieżą, zaangażowana społecznie prowadziła bardzo towarzyskie i intensywne życie W filmie widzimy dwójkę starych i pięknych ludzi, którzy nie wstydzą się czułości, ciepłych i pełnych emocji słów. Jesteśmy świadkami rozmów i pytań również tych trudnych - o przyszłość: czy mają szansę na spędzenie reszty życia razem... czy po wieloletnim samotnym życiu, umieliby wspólnie cieszyć się życiem? Tym rozmowom i byciu razem towarzyszą spacery po Warszawie, wspólny czas w domu Basi, romantyczne chwile w majowym ogrodzie przed werandą. Wyjazdy w miejsca dla nich ważne, które chcą sobie pokazać i o których chcą opowiedzieć. Np do Piskórki (Chojnowski Park Krajobrazowy - Basia bardzo chce pokazać to miejsce Andrzejowi). To film o miłości, która się nie zestarzała mimo upływu lat i nie przeminęła mimo długiego rozstania. Przesłanie filmu jest optymistyczne, dające nadzieję, że mimo okrucieństw przez które bohaterowie musieli przejść w czasach okupacji i po niej warto wierzyć, kochać i walczyć o siebie... Film ma przełamywać stereotypowe myślenie i uczulić widza na sytuację ludzi starszych, którzy często czują się wykluczeni ze społeczeństwa, postrzegani jako osoby nieużyteczne i tym bardziej nie mogące przeżywać już miłości. Film zaprzecza tym powszechnym konwencjom.