Józefa Życińska doskonale pamięta moment, w którym po raz pierwszy zobaczyła przyszłego męża - w 1943 r. w lesie na Wykusie. Wysłał ją ojciec z meldunkiem do mjr. Jana Piwnika "Ponurego". Dom Zebów, rodziców Józefy Życińskiej, położony w małej wiosce Wołów w Górach Świętokrzyskich służył oddziałowi "Ponurego" za zaplecze. Józefę, 13 - letnią dziewczynkę, zaprzysiężono na placówce w Brześciu, na Wykusie, gdzie przybył transport 21 sztuk stenów, a broń tę wiózł właśnie przystojny wysoki brunet Aleksander Życiński ps. Wilczur. Józefa zakochała się od pierwszego wejrzenia. Ale to nie był dobry czas na miłość. Po zakończeniu wojny Aleksander pozostał w lesie. Do męża dołączyła Józefa Życińska. Aleksander Życiński, były żołnierz AK i Narodowych Sił Zbrojnych, dowodził oddziałem, który w 1947 r. liczył ok. 150 osób. Gdy się okazało, że żona jest w ciąży, postanowili, że opuści las. Odkładali jednak tę decyzję. Aż razem wpadli w obławę, bo dawali dużą nagrodę za Wilczura. Aresztowani byli przez 4 miesiące przesłuchiwani i katowani, mimo że Życińska była w ciąży. Wyrok był wysoki: kara śmierci dla Życińskiego i 7 lat więzienia dla pani Józefy. Córka Aleksandra urodziła się 10 dni po śmierci ojca... Bohaterka reportażu do dziś szuka grobu swojego męża.