Druga część ekranizacji głośnej powieści Henryka Sienkiewicza. Po dojściu do zdrowia chorąży orszański Andrzej Kmicic udaje się z Soroką i Kiemliczami do Częstochowy. Broni klasztoru przed Szwedami, wysadza groźną kolubrynę. Dostaje się do niewoli, z której ucieka na Śląsk, do Jana Kazimierza. Omal nie ginie, własnym ciałem zasłaniając króla w bitwie w wąwozie. Wyznaje monarsze swoje dzieje, przyznaje się do nazwiska Kmicic i zostaje zrehabilitowany. Odtąd bierze udział w dalszych walkach ze Szwedami na czele królewskiej chorągwi. W bitwie pod Prostkami toczy pojedynek z księciem Bogusławem i bierze go do niewoli. Postrzelony w następnej bitwie chce umrzeć w rodzinnych stronach. Jednak widok dawnej narzeczonej dodaje mu sił. Oleńka dopiero teraz dowiaduje się, że kocha bohatera, nie zdrajcę.